چون ز فهم این عجایب کودنی

گر بلی گویی تکلف می‌کنی

بر برادر بی‌گناهی می‌زنی

عکس خشم شاه گرز ده‌منی

گفت طاوسا چنین پر سنی

بی‌دریغ از بیخ چون برمی‌کنی

آن‌چنان که اندر صباح روشنی

قطره می‌بارید و بالا ابر نی

فقر فخری بهر آن آمد سنی

تا ز طماعان گریزم در غنی

صد جوال زر بیاری ای غنی

حق بگوید دل بیار ای منحنی

تو ز جایی آمدی وز موطنی

آمدن را راه دانی هیچ نی

هم‌چو مریم درد بودش دانه نی

سبز کرد آن نخل را صاحب‌فنی

در ره نفس ار بمیری در منی

تو حقیقت دان که مثل آن زنی

در محل دخل اگر خرجی کنی

درگه سودست سودی بر زنی

چون دو سه سال آن نروید چون کنی

جز که در لابه و دعا کف در زنی

باسنان و تیغ لابه چون کنی

کو اسیر آمد به دست آن سنی

تو روا داری خداوند سنی

که مرا مبغوض و دشمن‌رو کنی

بیهده چه مول مولی می‌زنی

در چنین چه کو امید روشنی

ذاب جسمی من اشارات الکنی

منذ عاینت البقاء فی الفنا

ترسم ای فصاد گر فصدم کنی

نیش را ناگاه بر لیلی زنی

ژغژغ آن زان تحمل می‌کنی

تا که خاموشانه بر مغزی زنی

پای گوید من شدستم تا منی

فرج گوید من بکردستم زنی

گر مرا این بار ستاری کنی

توبه کردم من ز هر ناکردنی

جو کجا از کاه خشک او سیر نی

در عقب زخمی و سیخی آهنی