حرز خواجه پس از فراق تنش

وصل حق بود جملهٔ سخنش

چندگویی ز چرخ و مکر و فنش

به خدای از کری کند سخنش

کند املا برای جان و تنش

لعبت دیده نسخت سخنش

جان پاکش سرشته با سخنش

بندهٔ نو زمانهٔ کهنش

سخنش سر برهنه همچو تنش

معنیش کون دریده همچو زنش

همچو آب روان بود سخنش

سر نپیچد کسی ز کن مکنش

آن خط تیره گرد بناگوش روشنش

گوئی نوشته اند بخون دل منش

خون دل منست نه خط آن زبسکه گشت

اندر دلم خیال بناگوش روشنش

در دل نهال عنبر و سوسن نشانده ام

[...]

هر که تو چون جان نئی اندر تنش

پوست شود بر تن او دشمنش

وانکه برون برد سر از چنبرت

بار سر او نکشد گردنش

وانکه نهد پای برون از خطت

[...]

شگفت نیست چو با تیغ در مصاف آید

که تیغ کوه بلرزد ز دست تیغ زنش

لب ملوک همی بوسه بر بساطش داد

هنوز ناشده از لب طروات لبنش

هر نگاری که زر بوَد بدنش

لاجوردی رَزَند پیرهنش

چون سهیل از دیار خویشتنش

تخت زد در ولایت یمنش

از قبا و کلاه و پیرهنش

پای تا سر سیاه بود تنش

وان شدن چون محیط موج زنش

عاقبت ماندن آب در دهنش

تنگی پسته شکرشکنش

بوسه را راه بسته بر دهنش

آمد و خفت و آرمید تنش

مُهر حق‌السکوت بر دهنش

فلک بر زمین چار طاق افکنش

زمین بر فلک پنج نوبت زنش

همه دیده گشته چو نرگس تنش

نگشته یکی خار پیرامنش

به تندی یکی تیغ زد بر تنش

نشد کارگر زخم بر جوشنش

به دراعهٔ در گریزد تنش

که آن درع باشد نه پیراهن‌ش

بسی خون گرو کرده در گردنش

عقابین چنگ عقاب افکنش