برون موی تن شد زپیراهنش

نه از پیرهن بلکه از جوشنش

سر جنگجوی از همایون تنش

بریدند و بردند زی دشمنش

شکفته غنچۀ خندان و گویی از دهنش

چکیده خون دل بلبلی به پیرهنش

چنان ز ساغر گل بلبل چمن مست است

که بیفریب توانی کشید در رسنش

به خواب چشم تو مایل ترم که می ترسم

[...]

بدستم افتد اگر باز زلف پر شکنش

پریش تر کنم از کار و بار خویشتنش

بخایم آن لب و دندان چون شکر چندان

که جوی خون رود از لعل لب، چو چشم منش

منش چگونه توانم که در بغل گیرم

[...]

دگر سااورو آن بد بدکنش

که آز و فریب است او را منش

یکی مرد بد خودسر و بد کنش

که خواندند او را همی خود منش

ولیکن چو برگاه شد خودمنش

فزونی همی جست بر بد کنش

گر این گونه رفتار جز سرزنش

نیابند شاهان برترمنش

فدای بدرو رخ ماه و زلف پر شکنش

حلاوت لب شیرین ملاحت سخنش

سخن چو از لب لعلش برون شود گوئی

بقند و مشک و می آمیخته است در دهنش

قلم چو آهوی چین است و نامه دشت ختن

[...]

میخزی در میان پیرهنش

میمزی خون پاک از بدنش

شهنشه روانست و نوئین تنش

خرد رخت و فرهنگ پیراهنش

پرده ی زور و ریا پیراهنش

فتنه را آغوش مادر دامنش

سطوت کسری و قیصر رهزنش

بند ها در دست و پا و گردنش

یا مگر از رخنۀ پیراهنش

مورچِگان یافته ره بر تنش

دید کمی کوفتگی در تنش

لیک نَشاطی به دلِ روشنش

چنان بغض در دل بُوَد از منش

تو گفتی که … من زنش

بربوده دلم چشم پر فنش

وان عارض چون ماه روشنش

نسرینش رخ و سوسنش دو زلف

من بندهٔ نسرین و سوسنش

عشقی است دگرگونه با ویم

[...]

ستوده گوش باش و والامنش

خجسته نهاد و فرارون کنش

گوشت نه بسیار و نه کم بر تنش

تافته از سینه دل روشنش

فرو برده دست دی و بهمنش

در آهار یخ کهنه پیراهنش