همی تا بر جهان فضلست فرزندان آدم را

چو بر هر چشمه ای، حیوان وبر هر چاه، زمزم را

همی تابرخزان باشد بهی نوروز خرم را

چو بر خلدی وبر کرباس دیبار او ملحم را

همیشه تابه گیتی شادیی از پی بود غم را

[...]

چنان بنگاشت آن زیبا صنم را،

که نقاشانِ چین باغِ ارم را.

نگه دارم من آن جادو صنم را

چو دارد مردم سفله درم را

بدین چاره رهانیدم قلم را

نبشتم قصهٔ جان دژم را

خروش آمد ز دز رویینه خم را

درای و نای و کوس و گاودم را

امروز نشاطی است فره فضل و کرم را

و امروز وفاقیست عجب تیغ و قلم را

زیرا که در او بر شرف گوهر آدم

تقدیر همی وقف کند عرض حشم را

منصور سعید آنکه به انعام و به افضال

[...]

شهرگشایی که خسروست عجم را

کامروایی که داورست اُ‌مم را

آن که به خوارزم و نیمروز و خراسان

کوتهی از عدل اوست دست ستم را

آن‌که به هند و به چین ز هیبت تیغش

[...]

ای که اطفال به گهواره درون از ستمت

سور نادیده بجویند همی ماتم را

قفسی شد ز تو عالم به همه عالمیان

اینت زحمت ز وجود تو بنی‌آدم را

وه که تا روز قیامت پی آلایش ملک

[...]

مدد از بذل اوست عالم را

نشو او داد شخص آدم را

آنکه کم زد وجود عالم را

گو ببین مصطفی و آدم را

یارب این خربطان عالم را

کم کن از بهر عزّ آدم را

دیدم آن پیشوای عالم را

گهر کان فیض آدم را

تو دری کاخ و بام عالم را

تو سری تخم و نسل آدم را

رحمة‌اللّٰه نهاد عالم را

حجّة‌الحق سرای آدم را

دل خریدار نیست جز غم را

آن بنشنیده ای که آدم را

زین زمین جز کسان آدم را

نردبان نیست بام عالم را

تا ببینی نهان عالم را

تا ببینی جهان آدم را

همچو آدم برای آن دم را

نردبان ساز بام عالم را

تو که باشی هنوز آدم را

چه شناسی تو خاتم و جم را

جود تو بهر جان آدم را

پاسبانست عرض عالم را