راز تو اینک درین لوح دلم

گشت پیدا گرچه بُد این مشکلم

هستی تو گشت پیدا در دلم

راز مشکل گشت اینجا حاصلم

پرده را بردار و کن فانی دلم

زانک در پرده عجایب مشکلم

هر شب گردد خیال او گرد دلم

الحق ز مراعات خیالش خجلم

قضی الله امرا و جف القلم

و فیما قضی ربنا ما ظلم

هر شب گردد خیال او گرد دلم

الحق ز مراعات خیالش خجلم

از بس که جفا کند بت دلگسلم

از کردۀ دوست پیش دشمن خجلم

وین اشک که بر چشم خودش کردم جای

او نیز چو یار رفت در خون دلم

در ره او بلا و محنت و حلم

پیشهٔ «الذین اوتوا العلم»

گفت: کو کاغذ و دوات و قلم؟

دادمش: تا نوشت این غزلم:

گر به خوبی می بلافد لا نسلم لا نسلم

کاندر این مکتب ندارد کر و فری هر معلم

متهم شو همچو یوسف تا در آن زندان درآیی

زانک در زندان نیاید جز مگر بدنام و ظالم

جای عاقل صدر دیوان جای مجنون قعر زندان

[...]

پیش او بنوشت شه کای مقبلم

وقت آمد زود فارغ کن دلم

تا الیه یصعد اطیاب الکلم

صاعدا منا الی حیث علم

دل مپوشان تا پدید آید دلم

تا قبول آرم هر آنچ قابلم

من همی گویم برو جف القلم

زان قلم بس سرنگون گردد علم

کفر جهلست و قضای کفر علم

هر دو کی یک باشد آخر حلم و خلم

چون من از تسبیح ناطق غافلم

چون بداند سبحهٔ صامت دلم

یا رب آنها را که بشناسد دلم

بنده و بسته‌میان و مجملم

سر کشیدی تو که من صاحب‌دلم

حاجتِ غیری ندارم واصلم

در دلش نِه آنچ تو اندر دلم

اندر افکندی به‌راز ای مفضلم

مریما بنگر که نقش مشکلم

هم هلالم هم خیال اندر دلم