عیسی و مالک برابر در قلم

خطی از راحت دگر خط از الم

کرده هم در راحت و هم در الم

خویش را در عالم یاری علم

برآورد بر بام عالَم عَلَم

به بازوی تیغ و زبان قلم

بس است این به دنیا و دین حاصلم

که در زمره بندگان داخلم

چون در باز کردم نخست از قلم

ز مطلع به انوار دادم علم

وارهان از محنت آب و گلم

تا شود هستی تو جان و دلم

ز صفش نام بده چتر و علم

در کفش کام دیده تیغ و قلم

شیخ بر منبر و زنان بر لم

بر سر دیگران کشیده قلم

آنکه بر خویشتن کشید قلم

نکشد بار بوق و طبل و علم

به بهشت و بدوزخ و بالم

به سماوات و عرش و لوح و قلم

فرزند گرامی حسن ایجان و دلم

ایحاصل عمر و زبده آب و گلم

با دل رگ سودای تو خواهم پیوست

روزیکه ز جان علاقه تن گسلم

فرزند اعز محمد ایجان و دلم

مقصود توئی ز هستی آب و گلم

در جان زده ئی چنگ و گر نه ز غمت

بیم است که هر دمش ز تن بر گسلم

سیه روئی ز ممکن در دو عالم

جدا هرگز نشد والله اعلم

کسی را باشد این معنی مسلم

که ترک خود کند والله اعلم

عذرشان خواست ایزد از سر حلم

قوله «مالهم به من علم»

پیش از این عرش و فرش و لوح و قلم

برچه می​بود صانع عالم

متحقق به «ادخلوا فی السلم»

ملک مرسل است و راسخ علم

من بار هجر می کشم و ناقه محملم

برگیر ساربان نفسی باری از دلم

طوفان آب دیده گر از این صفت رود

زین پس مگر سفینه رساند به منزلم

با درد خود مرا بگذارید و بگذرید

[...]

به دام اندر افتاد و مرغ دلم

شب و روز اندوه بدحاصلم

وز آن پس بگفت آرزوی دلم

برآور که غم شد همه حاصلم