به پاسخ گفت وی را ویس دلکش

صبوری چون توان کردن در آتش

منم کیوان گر ایشانند سرکش

منم دریا گر ایشانند آتش

چو رامین روشنایی دید و آتش

به پیش روشنایی ماه دلکش

فروکردم ز سر افسار دانش

نهادم پای در بازار رامش

شتابان‌تر به راه از تیر آرش

دو چشم از کین دل کرده چو آتش

مبادا هیچ عاشق تند و سرکش

که تندی افگنده او را در آتش

گهی چون آب گشتی روشن و خوش

گهی چون دود گشتی تند و سرکش

ترا تا باشد اندر دل هوا خوش

تن تو همچنین باشد بلا کش

غمت شادی شود سختیت رامش

بلا خوشی و نادانیت دانش

می گلگونت آرم روشن و خوش

که دارد بوی مشک و رنگ آتش

ز رویی همچو دیبای بر آتش

به رویی همچو دیبای منقش

به گریه گه‌گهی دل را کنم خوش

همی آتش کشم گویی به آتش

بدو باشد همیشه خرم و گش

بدان امید کاو بانگی کند خوش

درود از من بدان عیار سرکش

که دارد مرمرا در خواب ناخوش

درود از من بدان رخسار مهوش

که دارد جانم از محنت بر آتش

پر آتش شد دلم چون گشت سرکش

بلی باشد سزای سرکش آتش

بدین سان زندگانی چون بود خوش

که من باشد در آب و تو در آتش

ز رخ بر هر دلی بارنده آتش

چنان کز نوک غمزه تیر آرش

گروهی را بصر بر راه دانش

گروهی را بدل در آز و رامش

نگاری بود گفتی نغز و دلکش

نهاده دست مهر او را بر آتش