من زفعل زشت خود ای همدمان مستوحشم

خرقه آلوده دارم مستحق آتشم

شرم میدارم زشیخ خانقاه و برهمن

نه مسلمانم نه گبرم زین سبب مستوحشم

رحمی ایدست خدا پیر طریقت از کرم

[...]

مطرب تو راه میزنی از ساز دلکشم

ساقی صفا دهد زمی صاف بیغشم

تا تن زآب میکده عشق شسته ام

ماهی صفت در آب و سمندر در آتشم

مردم همه زدید پری در جنون و من

[...]

تا تو به گلشن آمدی، با همه در کشاکشم

وه که تو در کنار گل، من به میان آتشم

تا نمکم لب تو را، می به دهان نمی‌برم

تا نچشم از این نمک، چیز دگر نمی‌چشم

چرخ شود غلام من، دور زند به کام من

[...]

بگذار که خویش را به زاری بکشم

مپسند که بار شرمساری بکشم

چون دوست به مرگ من به هر حال خوش است

من نیز به مرگ خود به هر حال خوشم

من آدم بهشتی‌ام اما در این قفس

حالی اسیر عشقِ جوانانِ مهوشم

بخت ار مدد کند که کشم رخت ازین دیار

گیسویِ حور گرد فشاند ز مفرشم

خوش بودی آتش غم او گر نمی‌زدی

سیل سرشک هر نفس آبی بر آتشم

دانم که عشق او کشدم این عجب که باز

دل می‌کشد به الفت آن شوخ دلکشم

که ای نفس من در خور آتشم

ز خاکستری روی درهم کشم

ای زده بر خرمن صبر آتشم

سوزم و زین آتش سوزان خوشم

بگذار که خویش را به خواری بکشم

مپسند که بار شرمساری بکشم

چون دوست به مرگ من به هر حال خوشست

من نیز به مرگ خود به هر حال خوشم

گر عمر به مستی گذرد ور به هشم

از دست رقیب یک نفس نیست خوشم

با این همه کین باز کند مهر اظهار

فریاد از این طبیب بیمار کشم

تا کی به امید وصل آن حور وشم

باید ز رقیب زهر حرمان بچشم

در پیش وی اعتبار او نیز نماند

زین پس پیش اوفتاده منت نکشم

از غم آن دلبر پر ناز وخشم

جوی خوندارم روان از بحر چشم

از جهان یکبارگی پوشیده چشم

بسته دل بر دلبری پر ناز وخشم

از غمت ای دلبر پرناز و خشم

پوشم از بیگانه وازخویش چشم

آمدم تا دست و پا در خون کَشَم

کاین چنین خواهد نگارِ مه‌وَشم

من که با عشق خلیل الله خوشم

گو کشد نمرود سوی آتشم

گر در آتش بایدم رفتن خوشم

ای شهنشه، کز خلیل است آتشم

چون دو دست افتاده دید آن محتشم

گفت دستا رو که من بی تو خوشم

عشق شمع از جذبه های دلکشم

اوفکنده نعل دل در آتشم

گفت: شاها من فرشته آتشم

که سمندوار بر آتش خوشم