مرد حکیمی به وی آندم گذشت

واقعه پرسید و خبر دار گشت

چو زین سیاحت من یک دو ساعتی بگذشت

ز دور دختر دهقانه‌ای هویدا گشت

قدم به ناز (بکافوروش) زمین می‌هشت

نظرکنان همه سو، بیمناک بر در و دشت

چو نیکو مرا خامه‌ام این نوشت:

که بیگانه به، از خود بدسرشت!

خری از گلستان باغی گذشت

بسی گل به ره دیده، وقعی نهشت

کند اشغال از بوشهر تا رشت

بگیرد کوه و صحرا و در و دشت

چونکه از این گفتگو چندی گذشت

نفس اماره، به یاسی چیره گشت

چو میباید فکند این پشته از پشت

زر و گوهر چه یکدامن چه یکمشت

فیل را شد زین اطلس زیب پشت

بردباری، مور را افکند و کشت

آنکه بر خوان کریمان کرد پُشت

از لئیمان بشنود حرف دُرشت

بدین خردیم، آسمان درشت

بدام بلای تو افکند و کشت

ماکیانی ساده از ده دور گشت

بر سر آن تلّه و روبه گذشت

کودکان را راند با سیلی و مشت

گربه را با چوبدستی خست و کشت

باز کردم هر سه را امروز مشت

برگرفتم بار دزدیشان ز پشت

گفت زین جنگ و جدل، سر خیره گشت

بایدم رفتن، گه محضر گذشت

مرا شمشیر زد گیتی، ترا مشت

ترا رنجور کرد، اما مرا کشت

اگر زین شهد، کوته‌داری انگشت

نکوبد هیچ دستی بر سرت مشت

شکایت کنان، گه ز سر، گه ز پشت

چراغی که در دست خود داشت کشت

مرا بازگشت، اول کار مشت

همی گفت هر قطرهٔ خون، که کشت

سودگر خفت و ز شب پاسی گذشت

هم قفس، هم خانه، قیراندود گشت

من همی بینم بهشت اندر بهشت

تو چه می‌بینی، بغیر از خاک و خشت