جهانی مد عی را دل شکسته

به چشم حاسدان تیری نشسته

جنک در پیش جسرت دست بسته

دو زانو از پی خدمت نشسته

حیا را آرزو در باز بسته

چو نامحرم برون در نشسته

یکی چون دل ز بند خویش جسته

زخود بینی یکی چون دیده رسته

به کنج غم چو دل تنها نشسته

درِ آمد شدن بر خلق بسته

دل و رنگ رخش هر دو شکسته

بهم اندر شکستن عهد بسته

دلم بسته چو میمون در ببسته

نه خود رسته نه کس بندش گسسته

نیستان علم سر شعله بسته

جدا شیری به هرنی بر نشسته

چو طوفانی ز دریا تند جسته

بسا کشتی به یک دیگر شکسته

نه خود لچمن بدانسان بود خسته

که شد بازوی بخت او شکسته

چو راه رفتن خود دید ب سته

ز اندیشه درونش گشت خسته

برادر را به میدان یافت خسته

چو عهد ماهرویان دل شکسته

به میدان ماند شخص رام خسته

گریزان گشت لشکر دل شکسته

دلی دارم چو عهد نو شکسته

مرا آن دل پریشان کرد و خسته

ای سرو تو ز آب دیده رُسته

ای روی تو همچو لفظِ شُسته

از کف دل این خراب خسته

جَسته است چو تخمه ی شکسته

پیوسته نمایم و گسسته

چون پینه ی کفش تخته جسته

دیدم از خواب مرگ بر جسته

به تنش جانِ رفته پیوسته

گاه جان می‌شد از الم خسته

گه به الطاف شاه دل بسته

ز گلبن، باغبانش دسته دسته

برای گرد غم، جاروب بسته