آن حلقهٔ چشم چرک بسته

کونی‌ست ولی ز گه نشسته

این‌ست که با سر شکسته

یا گردن خرد و دست بسته

ز شوقت کوه از آن از جا نجسته

که او را خارها در پا نشسته

گلستانی ز باد فتنه رسته

در او از هر طرف سروی نشسته

منم ترک زلال عیش جسته

ز آب زندگانی دست شسته

کنون عمریست تا این راه بسته

به راه رهروان از کین نشسته

یکی بر اسب جولانی نشسته

به زین زر رکاب سیم بسته

به اوج دلبری ماهی نشسته

به دور مه ز گوهر هاله بسته

به سوی دیگرش ناظر نشسته

ز دلتنگی لب از گفتار بسته

ببر از ما هوا را دست بسته

که ما را سخت دارد سر شکسته

برون فرما که مه را دل شکسته

ز شوقت بر سر آتش نشسته

بر آن کس کز هنر یکسو نشسته

خموشی رخنهٔ سد عیب بسته

دلش در تنگنای سینه خسته

به لب جان در خبر گیری نشسته

زمینهایش ز آب ابر شسته

در او گلهای رنگارنگ رسته

چو پر زد دید بال خویش بسته

عدوی خانه در پهلو نشسته

ره از شلوار بندش دید بسته

چو بندی شد دلش زین عقده خسته

در ده به بهائی دلخسته

آن، دل به قیود جهان بسته

در ده به بهائی دل خسته

آن دل بقیود جهان بسته

در طلب آویز چه بنشسته

بسته دامی ز چه وارسته

مستی و از فیض طلب رسته

بی اثری را بطلب بسته