بر آن سرچشمه اسبی دید بسته

میان چشمه هم سروی نشسته

ز رویش آب، دست از خویش شسته

هنوزش گرد گل عنبر نرسته

به فر دولت و بخت خجسته

به تخت خسروی خسرو نشسته

به دندان پشتهای دست خسته

به دل هر دم هزاران نقش بسته

ز ماتم رشته پروین گسسته

مجره زان سبب درکه نشسته

به در زد دست، در را دید بسته

و زان در بستگی، شد دل شکسته

دری بر روی خویش از غیر بسته

چو مرغی بر سر سنگی نشسته

درون خرگه ست آن مه نشسته

ولی با خویشتن این عهد بسته

کریما دل کند این ظن مرا هم دل درین بسته

که زر بر سر مرا پاشی که باری هست شایسته

کریما دل کند این ظن مرا هم دل درین بسته

که زر بر سر مرا پاشی که باری هست شایسته

لاله ساغر زده بر سنگ و لب از می شسته

شاه عادل مگر این سد شریعت بسته

پای تا سر بشکل گلدسته

رنگ رنگ است گل بر او بسته

اگر از دهان تو زد لاف پسته

نرنجی که آید به خدمت شکسته

و گر دم زد از جعد زلفت بنفشه

بیارند پیش تواش دست بسته

به رقص ایم از شادمانی در آن دم

[...]

دست تو در حناست گل دسته

گل سرخ آن کف حتا بسته

تا دست را حنا بست دل برد ازین شکسته

دل بردنی به این رنگ کاریست دست بسته

چون دست آن گلندام صورت چگونه بندد

گر باغبان ببندد از گل هزار دسته

تا پیش هر خس آن گل افکنده پرده از رخ

[...]

قلب سپه ماست به یک حمله شکسته

با غمزه بگو تا نزند تیغ دو دسته

پیکان ز جگر جسته و زخمی شده جان هم

وین طرفه که تیرت ز کمانخانه نجسته

امید من از طایر وصل تو بریده‌ست

[...]

بوریا با حریر پیوسته

بر هم از لیف پاره‌ای بسته

بسکه احسان اوست پیوسته

راه اغراق بر سخن بسته

گرد این غم ز روی خون بسته

دیده دریا شد و نشد شسته

در فیضش به روی کس نبسته

در او وارستگان صف صف نشسته