حکما بار جمله بربستند

همه رفتند و زین هوس رستند

عامه دل در هوای جان بستند

زانکه از دست جهل سرمستند

چون بدین بارگاه پیوستند

از غریبی و غبن و غم رستند

هرکه در دولت تو پیوستند

از غریبی و غبن و غم رستند

جنگ جستند ارنه بس جستند

که چو شه تره بر گذر رستند

گل رخسار تو چون دسته بستند

بهار و باغ در ماتم نشستند

صبا را پای در زلف تو بشکست

چو چین زلف تو بر هم شکستند

که خواهد رست از این آسیب فتنه

[...]

سرورا از می سخاوت تو

عالمی شاد و خرم و مستند

هرکه هستند در نشیمن خاک

همه بر بوی جود تو هستند

بنده با شاهدی و مطربکی

[...]

چشم و دل من که هرچه گویم هستند

در خصمی من به مشورت بنشستند

اول پایم بر درغم بشکستند

واخر دستم ز بی غمی بر بستند

شبهای جهان مگر بهم پیوستند

و اختر همگی چو خفتگان مستند

ای صبح بزن نفس، دمت بربستند؟

وی چرخ بگرد، چنبرت بشکستند؟

مشو فتنه برین بت‌ها که هستند

که این بت‌ها نه خود را می‌پرستند

سیاهی و سپیدی هر‌چه هستند

گذشت از کردگار او را پرستند

کهن‌سالان این کشور که هستند

مرا بر شقه این شغل بستند

همان گبران که بر آتش نشستند

ز عشقِ آفتاب، آتش پرستند

چو صبح آن روشنان از گریه رستند

که برقِ خنده را بر لب ببستند

پس آن گه ناخن چنگی شکستند

ز روی چنگش ابریشم گسستند

به سرسبزی بر آن سبزه نشستند

گهی شمشاد و گه گل‌دسته بستند

همه در گرد شیرین حلقه بستند

چو حالی بر نشست او بر نشستند

هوا را بر زمین چون مرغ بستند

چو مرغی بر خدنگ زین نشستند

خدنگ ترکش اندر سرو بستند

چو سرو‌ی بر خدنگ زین نشستند

جنیبت بر لب شه‌رود بستند

به بانگ رود و رام‌شگر نشستند