به هوش از بزرگان افزون تری در سال اگر خوردی

به صورت بیژنی با زور بازو رستم گردی

به اوج آستانت چون هلالم رخت گستردی

مرا اول به معراج قبول بندگی بردی

دلا در عشق خود را با غم و اندوه پروردی

سر پر درد خود را در چمن بیهوده آوردی

عبث بر گرد شمع خویش ای پروانه می گردی

به عاشق می دهی تعلیم جان دادن چه بی دردی

یکی گفتا چو زینجا پافشردی

چرا این خانه را همره نبردی

خوش آن ساعت‌ که چون تمثال از آیینهٔ فردی

تو آری سر برون از جیب ناز و من ‌کنم ‌گردی

ز رنگ ناتوانی عذر خواهد سیر این باغم

به دستنبویی خجلت ندارم جز گل زردی

اگر گردی ‌کند خاک ته پا پشت پا بوسد

[...]

غبارم می‌کشد محمل به دوش نالهٔ دردی

که از وحشت نگیرد دامن اندیشه‌اش گردی

به توفان تماشای ‌که از خود رفته‌ام یارب‌؟

که‌گردم می‌دهد یاد از نگاه جلوه پروردی

خرد را در مقام هوش تسلیم جنون‌ کردم

[...]

نیاز جلوه دارم حیرت آیینه پروردی

ز دیوان نگاه امشب برون آورده‌ام فردی

به روی چهرهٔ امکان‌، من آن رنگ سبکبالم

که هر کس می‌رود از خویش می‌خیزد ز من گردی

به بال هر نفس پرواز از خود رفتنی دارم

[...]

دوشم می‌گفت ره‌نوردی

در راه طلب جریده گردی

مگذار قدم به وادی عشق

از راه روان اگر نه فردی

پس همراه سالکان درین دشت

[...]

قصه یی یاد دارم از مردی

نیک و بد دیده یی، جهان گردی

چون بنخجیر روی آوردی

تا نشستی به پشت زین، کردی

ناگه آمد ز یک طرف مردی

پشت خم، موسفید و رو زردی

ای که بهر پسر سفر کردی

مثل قحط و میته آوردی

تعظیم مرا گرنه به مجلس کردی

نه عاری از این بود مرا نه دردی

تو گردی و من (سحاب) نبود عجب آن

کز فیض (سحاب) بر نخیزد گردی

بروی سبزه اش ننشسته گردی

روان در حوض آن خوش آب سردی

مخور غم آن چه نازل بیع کردی

مضاعف شه رساند، نیست دردی

همه شد مرز و بومش لاجوردی

صبا بر عارضش نگذاشت گردی

با نفس صفا و با خرد ناوردی

آنرا باران بر این تگرگ آوردی

کله کل او شکستن آرد همه کس

گر دسته یا نه را شکستی مردی

یکی ز آن نیم سوز ارزانکه مردی

بخور تو گر نریدی اهل دردی

به سرقت پای همت چون فشردی

به شوخی یاره ناهید بردی

از آن ساغر به ما هم نیم خوردی

به صافی گر نمی ارزیم دردی

گر باد دی بگلشن دم میزند بسردی

از باد دی بگرمی از می برآر گردی

گه از نوا و از زنگ گاهی زآب گلرنگ

بگشای این دل تنگ بزدا زچهره زردی

مطرب بزن تو دستی ساقی بکوب پائی

[...]