مخور نیرنگ چرخ لاجوردی

که رنگ و بویش آرد روی زردی

درین سی سال تا هستی به مردی

ز خدمت هیچ تقصیری نکردی

نظری فکن که دارم تن زار و روی زردی

لب خشک و دیده تر دل گرم و آه سردی

تو که آفتاب حسنی چه غمت ز خاکساران

که بدامن تو هرگز ننشسته است گردی

غم جان خسته ما نخورد طبیب جانها

[...]

همان بهتر که گرد من نگردی

تو در جان باختن هر چه فردی

نبودی پیشه اش جز هرزه گردی

خنک بر خاطر مردم ز سردی

قضا گر آتشی انگیز گردی

دمیدی صد فسون تا تیز کردی

اگر در بحر عرفان غرقه گردی

بنزد عارفان مردانه مردی

چو پروانه به پیش شمع رویش

اگر جانباز باشی اهل دردی

رسی در ملک وصلش گربرآری

[...]

درآبکوی خرابات عشق اگر مردی

شراب بیخبری نوش تا شوی فردی

ز صحن جان و دلم سوسن و سمن روید

اگر ز گلشن رویت بما رسد وردی

بچشم اهل نظر گشت کحل بینایی

[...]

بلکه باشد گدایی‌ام دردی

اشک سرخی و چهرهٔ زردی

مشکلی هرکه پیشش آوردی

او روان حل مشکلش کردی

هر گه که از شوق گریه می‌کردی

صد هزاران بهانه آوردی

صفحه را پیش روی آوردی

چهرهٔ خویش را نهان کردی

بارها صید فربه آوردی

خود قناعت به استخوان کردی

گر به من لحظه‌ای وفا گردی

هم در آن لحظه صد جفا کردی

گرچه غواص پا ز سر کردی

هیچ زو سر برون نیاوردی

سیب از بهر گرمی و سردی

کرد پیدا کبودی و زردی

ای ریش تو در کمال زردی

این را ز گه که رنگ کردی‌؟

یکی آیینه ایشان را سپردی

که خود دانی که زنگش چون ستردی

به یاد روی خسرو جام خوردی

ولی فرهاد را هم نام بردی

چه افسونهای شیرین کار بردی

که از حلوای شیرینم نخوردی