می کزو هست قطره و مردی

چون توان دادنش بهر سردی؟

چو در آید به پایهٔ مردی

گرم گردد، رها کند سردی

دل سیاهی دهند و رخ زردی

بهل این سبز و سرخ، اگر مردی

چون تو این احتیاط‌ها کردی

گر بر آورد سر به نامردی

سفره پر نان و دیگ پر خوردی

قالب و قلب خالی از مردی

غم مردی نمیخورد مردی

در جهان نیست صاحب دردی

سفره بی‌نان و کاسه بیخوردی

پر هنر کرده کیسهٔ مردی

گرمی از عشق جوی، اگر مردی

هر که عاشق نشد، زهی سردی!

در جهان نیست صاحب دردی

بی‌ریا دم نمیزند مردی

به نصیحت نکو نمیگردی

کار من نیست چوب بد مردی

بر فلک نیست گرمی و سردی

بگذر از گرم و سرد، اگر مردی

ایدل ز جهان جان بسلامت بردی

از لوح ضمیر اگر طمع بستردی

در دور فلک که کاسه صافی گردد

هم ز اول خم همی دهندت دردی

مجرد مفردی آزاد مردی

ز شهوت دامنش نادیده گردی

وز آنجا چون دعا تبلیغ کردی

چنان خواهم که با بازار گردی

بخور می وارهان خود را ز سردی

که بد مستی به است از نیک مردی

چو پیر ما شو اندر کفر فردی

اگر مردی بده دل را به مردی

ولی چون بود خود را ترک کردی

برو کن سجده اکنون زانکه مردی

جهاد نفس خود معلوم کردی

ز من بشنو جهادی کن به مردی

ببُر زین خیل دجالی به مردی

مرو پیشان که زیشان نگردی

چرخ سان گرد خویش می​گردی

زان سررشته را تو گم کردی