کنده در پای و بند بر گردن

چون توان فخر خواجگی کردن؟

قرضشان آش پنج پی خوردن

وتر و سنت قدح تهی کردن

شد غلام ملک به می خوردن

بشدند از پیش به پی کردن

زندگانی بکنج عافیتی

بیمشقت چو میتوان کردن

پس چرا بر و بحر پیمائی

ای سلیم از برای نان خوردن

هیچ دانی که مردمی چه بود

روز قوت فروتنی کردن

سیم و زر بیقیاس بخشیدن

گاه قدرت غضب فرو خوردن

چون عاقبت الامر بباید مردن

جز یکدمه را نگه نباید کردن

گر تو غم نا آمده و رفته خوری

ای بس غم بیهوده که باید خوردن

بیهده عمر خود تلف کردن

غم و اندوه بر سلف خوردن

بسکه دیدیم مرده از خوردن

نادر است از گرسنگی مردن

خجالت دارم از کویت، ز بس درد سر آوردن

به پیشانی و روی سخت خاک پایت آزردن

چو مجمر گر برآرم زین درون آتشین دودی

ز روی مرحمت باید، بر آن دامن بگستردن

ندارم تاب سودای کمند زلف مه رویان

[...]

تا با شدم این جان گرامی در تن،

خواهم به غم عشق تو جان پروردن

چون زلف تو تا سرم بود بر گردن

شور تو ز سر بدر نخواهم کردن

«چرا چیزیم باید جمع کردن

که خواهد دیگری آن چیز خَوردن»

بباید چند روزی گشت کردن

ز جام لاله گونی باده خوردن

ذوقی دگرست وقت گل می خوردن

همچون درمش ورق به گرد آوردن

وآنگه به سر ماه رخی سرو قدی

از روی طرب نثار بر وی کردن

او تواند خلاف آن کردن

غیر آن را به ظاهر آوردن

خانه در کوی انزوا کردن

رو به دیوار عزلت آوردن

از کرم نیست مدخلی کردن

خوان نهادن تمام خود خوردن

باشد آسان ازو حذر کردن

نقد جان از کفش بدر بردن

جز به آن پل توان گذر کردن

پی به عشق حقیقی آوردن

نقد دل از همه خالص کردن

روی چون زر به خلاص آوردن

گرش بایستی آخور بهر خوردن

گرفتش شغل او گردون به گردن