من و تو دیگریم و هرچه کردم

من اندر ذات توآگاه و فردم

ز قول شرع پیش از مرگ مُردم

ره تحقیق جانان را سپردم

ز قول شرع راه حق سپردم

بیکباره ز دید خویش مُردم

خدا را یافتم چون ره سپردم

ز نام وننگ خودبینی بمردم

ز سرّ عشق پرده باز کردم

کنون اندر عیان دوست فردم

خبر داری که در اندوه و دردم

عیان بنمای تا من شاد گردم

خبر داری که چون خورشید فردم

گهی سرخی نموده گاه زردم

کنون در وصلت امشب راه بردم

همه تقلید از لوحت ستردم

ز عشقت گفتم و در درد مُردم

شدم من زنده و این گوی بردم

سر خود را فدای گنج کردم

تو میدانی که من پر رنج بردم

براندازم حجاب و یار گردم

بساط عشق کلّی در نوردم

در این پرگار در اندوه ودردم

بمانده اندر این پرگارم فردم

بسی اندیشهٔ بیهوده کردم

بسی زانجا رسید از خویش دردم

حقیقت سجدهٔ آدم نکردم

در آن دم دوست را فرمان نبردم

بسی در منزل جان راه کردم

که تا در دل عیان آگاه گردم

چو نافرمانی اینجاگاه کردم

فکند اینجا چو در اندوه و دردم

حجاب کفرو ایمان محو کردم

از آن اینجا حقیقت فرد فردم

دوش با دوست محاکات بجان میگردم

نکته را راه به هنجار زیان میگردم

غیرت عشق چنان پرده همیداشت که من

نقش اسرار زخود نیز نهان میگردم

چون جهان نزل جنان بود من از پیروزی

[...]

مرا گر ز آب حیوان جرعه ریزند

چه عیب آید که در پای تو دردم

چو اطلس بر سر شاهان نشسته

نه قصب آمد که در پای تو بُر دَم

گر آهن بودم از سختی شکستم

[...]

از عشق تو گرچه با دل پُر دردم

ممکن نبود کز در تو برگردم

تن دادم و [نیز] هرچه کردی کردم

گر برگردم ازین سخن نامردم