ابر زشت گفتنش بگشاد لب

بگفتا: بس ای شین و عار عرب!

برفت آن غلام همایون به شب

بر ورقه آن سرفراز عرب

شه شام از آن جایگه نیم شب

برفتن گرایید بنگر عجب

درین خاک کرده نهان ای عجب

نگویی مرا تو ز حال و سبب؟

چو رفتم بر خال خود ای عجب

بسی رنج دیدم ز درد و تعب

ازین نام گوید همه روز و شب

نگوید جزین نام خود ای عجب

چه خوی‌ست با او مرا در نسب‌؟

کجا او ز شام است و من از عرب

«غراب الیمانی» بد او را لقب

چو رخسارهٔ ورقه دید، ای عجب

غراب الیمانی بگفت: ای عجب

چو تو نیست داننده اندر عرب

که خواهم که چیزی ببیند عجب

هم از معجز و هم ز تقدیر رب

چنین بود این قصهٔ پرعجب

زاخبار تازی و کتب عرب

با سرشگ سخای او کس را

ننماید بزرگ رود فرب

یاد کرد از لطیف طبعش بحر

گشت پر در و عنبر اشهب

باگران حلمش آشنا شد کوه

[...]

دوست دارم کودک سیمین‌برِ بیجاده لب

هر کجا زیشان یکی بینی مرا آنجا طلب

خاصه با روی سپید و پاک چون تابنده روز

خاصه با موی سیاه و تیره چون تاریک شب

هر که را زینگونه باشد ماهرویی مشکموی

[...]

سپیده دم که هوا بر درید پرده شب

بر آمد از سر که روز با ردای قصب

سپید روز سپه روی داده بود به چین

شب سیاه سپه روی داده سوی حلب

چنان سیاه وشی اندکی سپید بروی

[...]

باغ دیبا رخ پرند سلب

لعبگر گشت و لعبهایش عجب

گه دهد آب را زگل خلعت

گاهی از آب لاله را مرکب

گه بهشتی شود پر از حورا

[...]

ز آفتاب جدا بود ماه چندین شب

همی دوید بگردون بر آفتاب طلب

خمیده گشته ز هجران و زرد گشته ز غم

نزار گشته ز عشق و گداخته ز تعب

چو آفتاب طلب نزد آفتاب رسید

[...]

زو هنر یافت بزرگی، نشود هرگز پست

زو ادب گشت گرامی، نشود هرگز خوار

لحَا اللّهُ ذِی الدُّنیا مناخاً لِراکبٍ

فکلُّ بَعیدِ الْهَمِّ فیهَا مُعَذَّبُ

بر من بیچاره گشت سال و ماه و روز و شب

کارها کردند بس نغز و عجب چون بلعجب

گشت بر من روز و شب چندانکه گشت از گشت او

موی من مانند روز و روی تو مانند شب

ای پسر گیتی زنی رعناست بس غرچه فریب

[...]

ای آنکه جز طرب نه همی بینمت طلب

گر مردمی ستور مشو، مردمی طلب

بر لذت بهیمی چون فتنه گشته‌ای

بس کرده‌ای بدانکه حکیمت بود لقب

چون ننگری که می چه نویسد بر این زمین

[...]