مخور حسرت ز غم‌های کهن بار

که نبوَد این سخن‌ها را بن و بار

نشست القصّه پیش صفّهٔ بار

همه مقصود او حاصل بیکبار

چو شاخ سبزم آرد میوه دربار

ز بی‌برگی برون آیم به‌یکبار

بعالم نیست طوطی را شکر بار

که پیش گاوبندی خر کنی بار

تو ای گلرخ دو لب داری شکر بار

فرو مگذار شیر آخر بیکبار

شوی مرده ز هستیها به یکبار

که بر تو ناید از هستی دگربار

در آن جمع ار شوی حاضر بیکبار

نماند از گنه برگردنت بار

شود نومید ازو شیطان بیکبار

نیاید نزد او هرگز دگر بار

بکن عدل ارز ما خواهی دگر بار

وگرنه پیش ما نبود ترا بار

بروز محشرم بخشی بیکبار

ز دوش آنجای برداری مرا بار

همه در تو نموده رخ بیکبار

تو هستی نقطهٔ دیدار جبّار

چنان مست لقا شد او بیکبار

که آن سرّ دید چون اوّل دگربار

گذشتم از سر و ازتن بیکبار

که جان و سر مرا بر جان و دل بار

سائلی گفتش که ای شیخ کبار

تو بر آن آخور نبودی هیچ بار

قد قامت القیامه کجا عشق داد بار

بل عشق معتبر زقیامت هزار بار

زانک آن تابوت بر خلقست بار

بار بر خلقان فکندند این کبار

تو یک نوبت ای ابر رحمت ببار

که در پیش باران نپاید غبار

بی حجابی مراست از جبار

جلوه هر روز تا به شب چل بار

سخاوت درختی است فرخنده بار

که هر روز بر می دهد چند بار

همان دانه برون آید دگر بار

یکی صد گشته از تقدیر جبار