برافکند کس تا گرفتند پاک

شه طنجه را دل شد از درد چاک

فکندند در شهر خرسنگ و خاک

از آن پس به آتش سپردند پاک

شب تیره بی آتش تابناک

بدی روشن آن خانه چون روز پاک

عقابان و بازان رها کرده پاک

بر یوز و پیلان پر از گرد و خاک

به مشک و گلابش بشستند پاک

سپردندش اندر ستودان به خاک

جهانشان به خاک اندر افکند پاک

برآورد پس گنجهاشان ز خاک

الا تا بود فر یزدان پاک

روندست گردون و استاده خاک

بدو داده است ایزد گوهر پاک

که نز بادست و نز آبست نز خاک

نهاد آن روی گرد آلود بر خاک

ابر شاه آفرین کرد از دل پاک

حریرین جامه را بر تن زدش چاک

بلورین سینه را می‌کوفت بی باک

اگر فرمان بری بر خیزی از خاک

بپوشی خسروانی جامهٔ پاک

بریزد ترسم آن سیمین تن پاک

کجا بی شک بریزد سیم در خاک

چرا چون شسته بودی خویشتن پاک

فشاندی بر تنت خاکستر و خاک

چو رامین دید وی را کشته بر خاک

همانگه جامه را بر سینه زد چاک

امسال که جنبش کند این خسرو چالاک

روی همه گیتی کند از خارجیان پاک

تا روی به جنبش ننهد ابر شغبناک

صافی نشود رهگذر سیل ز خاشاک

یکی آتشی بر شده تابناک

میان باد و آب از بر تیره خاک

خورد آهن و روی و مس جمله پاک

همین دم نیارد سوی سنگ و خاک

فرامرز بر جست از روی خاک

گرفت او کمربند بی ترس و باک

بنالید رستم به یزدان پاک

کای آفریننده آب و خاک

به فر تو از کس نداریم باک

جگرگاه دشمن بسازیم چاک