ای بشر ایکه جهان شرف و شوکت و شانی

قدر خود هیچ ندانی و ندانی که ندانی

بر و بحر و جبل و انجم و افلاک و عناصر

روز و شب گرد تو گردند همه عالی و دانی

از سپهری ز چه نالان که تو مخدوم سپهری

[...]

عمری ار شکر بر زبان رانی

شکر توفیق شکر نتوانی

در این روز نوعی بود شادمانی

زمینی بوجد است چون آسمانی

عیانی به رقص آمده چون نهانی

چه روز است این روز فیروز دانی

ای بشر ای تو گنج نهانی

ای بشر ای جهان معانی

در زمین کوکب آسمانی

در قفس طایر لامکانی

طبیعت ای بهم آمیخته اجزا و ارکانی

هویدا گشته از ماهیت اضداد امکانی

بهم پیچیده رنج و راحتی امید و حرمانی

عجین گردیده هجران و وصالی در دو درمانی

که بنای وجود را بانی

نیست غیر از علی عمرانی

که بنای وجود را بانی

نیست غیر از علی عمرانی

که بنای وجود را بانی

نیست غیر از علی عمرانی

که بنای وجود را بانی

نیست غیر از علی عمرانی

که بنای وجود را بانی

نیست غیر از علی عمرانی

که بنای وجود را بانی

نیست غیر از علی عمرانی

که بنای وجود را بانی

نیست غیر از علی عمرانی

بخوبی گر سرا پا همچو جانی

پسند کس نئی چون بد زبانی

مرادم این بود ای یار جانی

که اسرار محبت را بدانی

پرداز به لطف و مهربانی

کن خدمت خلق تا توانی

از دست هر که هر چه، بستانده و ستانی

از دست تو ستانند، با دست آسمانی

کف‌رنج بیوگان را، مال یتیمگان را

اموال این و آن را، حینی که می‌ستانی:

گیرم حیا نداری، شرمی ز ما نداری!

[...]

به رسم پوشش دوشیزگان شمرانی

ز حیث جامه نه شهری بد و نه دهقانی

بر او تمام مزایای حُسن ارزانی

شبیه‌تر به فرشته است تا به انسانی

جواب داد که: ما مردمان شمرانی

ز دست رفتیم آخر، ز دست تهرانی

از این میان، یکی آن پیرمرد دهقانی

ببین به گور نهد، دخترش به پنهانی

دگر نمودم، از آنگاه فکر دهقانی

شدم دگر من، از آن دم به بعد شمرانی

به من گذشت در اینجا، همان که می‌دانی

غرض قناعت کردم به شغل بستانی

نگارینا! من آن خواهم که با توفیق یزدانی

همان مهری که مابین من و تو هست میدانی

شود تولید بین ما هر ایرانی و عثمانی

همان روز است می‌بینم، تبه این شاه ظلمانی