چندان که نگاه میکنم حیرانی است

سرگشتگی و بی سر و بی سامانی است

در بادیهای که دانشش نادانی است

گردون را بین که جمله سرگردانی است

عشقت که به صد هزار جان ارزانی است

بحری است که موج او همه حیرانی است

تا لاجرم از عشق تو همچون فلکی

سر تا سر کارم همه سرگردانی است

کمال سالک اینجا جان فشانی است

پس آنگه دیدن راز نهانی است

وصال عاشقان درجان فشانی است

که عاشق در ازل راز نهانی است

نمود عشق و معنی بی نشانی است

بَرِ عشاق این راز نهانی است

مرا کشتن امید زندگانی است

که در کشتن حیات جاودانی است

فنا عین بقای جاودانی است

فنا بنگر که آن راز نهانی است

مرا این کشتن تو زندگانی است

حقیقت مر حیات جاودانی است

در این کعبه جمال جاودانی است

درونش هم نشانِ بی نشانی است

حقیقت آب اینجا زندگانی است

در او بسیار اسرار معانی است

ز وصلش جان و دل در شادمانی است

وصال ما کنون در زندگانی است

در آخر در یکی این جمله فانی است

ترادیدن ز خود راز نهانی است

ابی تو هیچ دان کاین جمله فانی است

ترا گفتم من این راز نهانی است

گمانم رفته است و بی گمانی است

نشانم این زمان در بی نشانی است

عین دانائی مرا نادانی است

کل نادانی من حیرانی است

درمان غمت امید بی درمانی است

راه طلبت بی سر و بی سامانی است

سرمایهٔ جمله پای داران ارزد

آن سر که در او مایهٔ سرگردانی است

ای آنک تو را امید آبادانی است

آباد شدن در ره او ویرانی است

تا کی گویی که سرّ عشق او چیست

سرمایهٔ این حدیث سرگردانی است

باز مرا در غمت واقعه جانی است

در دل زارم نگر، تا به چه حیرانی است

دل که ز جان سیر گشت خون جگر می‌خورد

بر سر خوان غمت باز به مهمانی است

چون دل تنگم نشد شاد به تو یک زمان

[...]

عشق افزون ز جان و دل جانی است

بلکه در ملک روح سلطانی است

نظر ما به چشم تو جانی است

میل دل را نتیجه روحانی است