هر عشوه که دربان دهدت دفع و بهانه‌ست

گوید: « که برو » هیچ مرو، شاه بخانه‌ست

مرا خود با تو چیزی در میان هست

و گر نه روی زیبا در جهان هست

وجودی دارم از مهرت گدازان

وجودم رفت و مهرت همچنان هست

مبر ظن کز سرم سودای عشقت

[...]

تورا چیزی ورای حسن و آن هست

نپندارم نظیرت در جهان هست

از آن دادن نشان، کار زبان نیست

ولی در گفت و گویم تا زبان هست

نخواهم سر مگر بر آستانت

[...]

ما را سخنِ مولّهانه ست

تو پنداری مگر فسانه ست

گرچه سخنی رود دو وجهی

لیکن زدویی یکی یگانه ست

این یک به اضافت است و کثرت

[...]

ترا من دوست دارم تا جهان هست

همه نام تو گویم تا زبان هست

اثر گر باز گیرد عشقت از خلق

سراسر نیست گردد در جهان هست

ترا خاطر سوی مانی و ما را

[...]

هر مرغ سخن که در ترانه ست

توحید سرای آن یگانه ست

چه فرهاد و چه شیرین این بهانه‌ست

سخن اینست و دیگرها فسانه‌ست

ز بس نازک که طبع آن یگانه‌ست

مدامش از پی رنجش بهانه‌ست

اگر حرفی زند مستی بهانه‌ست

توان گفت او به بد مستی نشانه‌ست

اگر چیز دگر در آن میان هست

نه من دانم نه خسرو تا جهان هست

هست کارم به مجلسی که درو

حرف با لب چو خنده بیگانه ست

چند پاس ادب کسی دارد؟

انجمن نیست این ادبخانه ست!

ای گل، همه تن لب شده در وصف بهاری

یک بار نگفتی که درین باغ خزان هست

مانده هوس نان به دل آدم آبی

جایی که غم آب نباشد، غم نان هست

نشانی تا مرا از استخوان هست

شماری با سگ آن آستان هست

نشانی تا مرا از استخوان هست

شماری با سگ آن آستان هست

تو را سری در آن موی میان هست

در آن سرت بهر مو یک نشان هست

شبم تار است بی خورشید رویت

اگر صد ماهرو اندر جهان هست

علاج عشق را گفتم کند عقل

[...]

هرچه در آسمان گردان هست

در تو چیزی مقابل آن هست