شه که بهرام گور شد نامش

گوی برد از سپهر و بهرامش

همچنانه آن بت گل‌اندامش

بردی از زیر خانه بر بامش

شهد انجیر و مغز بادامش

صحن پالوده کرده در جامش

ز جامع بود جمعیت مدامش

ز فرقان فرق کردن خاص و عامش

یکی گبری که بودی پیر نامش

که جِدّی بود در گبری تمامش

بمستی چون که شه داد آن غلامش

نگه می‌داشت الحق احترامش

بر او رفت و کرد آنگه سلامش

جوابی داد درخورد مقامش

چو اشک و سوز و کُشتن شد تمامش

برآید کُشتهٔ معشوق نامش

بدو ده این مرقّع، کین تمامش،

به نیکوئی ز ما برسان سلامش

کمالی بود در معنی تمامش

بهانه بود در راه آن غلامش

خدا چون خواند در دارالسلامش

چه خواهد خواند این خواندن تمامش

که گفتت گل که تیره باد کامش

دهی ویران و آبادست نامش

چو مشک آورد در پیش مشامش

گشاد از بوی آن حالی مسامش

نرسته بود دو پستان تمامش

فرو بست آن زمان چون سیم خامش

در آن حضرت برآید جمله کامش

برند از زمره احباب نامش

هر آن شخصی که خواند او تمامش

بهشت عدن می‌باشد مقامش

امام است او و من دانم امامش

که بشنیدم ز جان و دل پیامش

کسی کو راست اینجاگه غلامش

درون جان کند اینجا پیامش

چو قرآنست اینجاگه پیامش

بخوان هر لحظه راز جان کلامش

مباد با کس دیگر ثنا و دشنامش

که هر دو آب حیاتست پخته و خامش

خمار باده او خوشترست یا مستی

که باد تا به ابد جان‌های ما جامش

ستم ز عدل ندانم ز مستی ستمش

[...]