بدانگه که آن تاج برداشتم

بنیزه بابراندر افراشتم

بخانه نهانش همی داشتم

برو پشت هرگز نه برگاشتم

ز ترکان ترا بخرد انگاشتم

از این سان که هستی نپنداشتم

من از پند او روی برگاشتم

ترا سر ز خورشید بگذاشتم

نه رنج کسی یافه بگذاشتم

نه بر بی گنه رنج بگماشتم

چو بشنیدم این دست برداشتم

ترا بر سر خویش بگماشتم

ندیدی که من حرمتش داشتم

بدو بازوی کین نیفراشتم

بدان گونه از جای برداشتم

که دریا از ایشان به انباشتم

من از جان گرامی ترش داشتم

سر او ز هر کس برافراشتم

چو من بچّه را دشمن انگاشتم

بیفگندم و خوار بگذاشتم

که این بچّه را تخم من کاشتم

ز جنش گرامی تر انگاشتم

جهانی به گوهر برانباشتم

که چون شاه گوهر‌خری داشتم

ازان بزم داران که من داشتم

وزایشان سر خود برافراشتم

سر زخمه بر رود بگماشتم

سرودی فریبنده برداشتم

من طریق عشق احمد داشتم

تخم دین در راه احمد کاشتم

من بحکم او چو سر برداشتم

در دل خود نور حق افراشتم

من بعصر او حضوری داشتم

تخم عصرش را بمظهر کاشتم

نی که دل گر سنگ وآهن داشتم

خون شد ولعل و عقیق انگاشتم

زآنکه هر بیتی که می بنگاشتم

بر سر آن ماتمی میداشتم

من طریق دین احمد داشتم

تخم دین در راه احمد کاشتم