حقیقت شد ورا کان یک سواره

که می‌کرد اندرو چندان نظاره

چو گل بر نرگسش کرده نظاره

به دندان کرده خود را پاره پاره

که ای کوه ار چه داری سنگ خاره

جوانمردی کن و شو پاره‌پاره

با این غم و درد بی‌کناره

داروی فرامشی است چاره

خرسند شدن به یک نظاره

زان به که کند ز من کناره

افتاد میان سنگ خاره

جان پاره و جامه‌ پاره پاره

زان شیفتهٔ سیه ستاره

من شیفته‌تر هزار باره

هفت گنبد درون آن باره

کرده بر طبع هفت سیاره

دادیم نعمتی دگرباره

جای شرمست چون کنم چاره

چون کشته شدم هزار باره

بر من به چه می‌کشی کناره

از کشتن کشته‌ای چه خیزد

کشته که کشد هزار باره

حاجت نبود به تیغ کشتن

[...]

تو ذاتی در صفاتی آشکاره

همه جانها به سوی تو نظاره

ز بار هفده او را آشکاره

رسد هجده هزارش پاره پاره

بکُشت آن طفل را در گاهواره

پس آنگه برد آن خونین کتاره

ز زیر بالش زن آشکاره

برون آمد یکی خونین کتاره

بدیشان گفت زن چون نیست چاره

مرا باید زنی چون ماه پاره

بگفت القصّه آن راز آشکاره

که طفلت کُشتم اندر گاهواره

که تا آن شوم گردد پاره پاره

وزین کارش جهان گیرد کناره

مریدانش دویدند آشکاره

که تا آنجا کنندش پاره پاره

کند دیدار خویشت آشکاره

که تا کارت نباشد جز نظاره

به آخر راز او گشت آشکاره

جهانی خلق شد بر وی نظاره