همیشه راست کاران رستگارند

که غیر از راستی کاری ندارند

به عدلت عالمی امیدوارند

نظر بر شاه راه انتظارند

چنین یاران که اندر روزگارند

بسی آزارها در پرده دارند

چو خسرو گر چو خسرو سد هزارند

چو او ره سر کند دنباله دارند

گلت را عندلیبان سد هزارند

رخت را ناشکیبان بی شمارند

عشاق به غیر دوست، عاری دارند

از حسرت آرزوی او بیزارند

و آنان که کنند طاعت از بهر بهشت

عشاق نیند، بهر خود در کارند

راست گویم سگان بازارند

کاستخوان از تو دوست تر دارند

آنها سکان آن دیارند

ز آن بر دم قدسیان سوارند

آنها که مدبران کارند

قاروره چرخ پیشش آرند

آنان که بخوان رزق روزی خوارند

رمزیست که از خلال حاجب دارند

یعنی چیزیکه نیست روزی تو آن

گر در دهن تست برون می آرند

سگان از خوردن او پر برآرند

همان بهتر که در خاکش سپارند

از آن در جنگ شیر کارزارند

که از شیر خدا میراث دارند

رعایا آنچنان سرمایه دارند

که گوهر را بجای دانه کارند

شهان گر ملک خود را واگذارند

بخدمت رو باین درگاه آرند

سزد گر عارفان کز اهل کارند

درین معنی مرا معذور دارند

نه همین اهل خرد آینه اسرارند

که ز خود بیخبران نیز خبرها دارند

نقطه هایی که درین دایره فرد آمده اند

همه حیرت زده گردش این پرگارند

بی گره شو که به یک چشم زدن می گذرند

[...]

جمعی که دراندیشه آن چشم خمارند

در پرده دل شب همه شب باده گسارند

هر چند که در پرده شرمندنکویان

چون باز نظر دوخته در فکر شکارند

لاغر کن دلها ز سرینهای گرانسنگ

[...]

خوش وقت گروهی که در اندیشه یارند

چون کعبه روان روی به دیوار ندارند

در دامن یارند چو آیینه شب وروز

هر چند گرفتار درین گرد وغبارند

دارند بر این سبز چمن سیر چو پرگار

[...]

به مردن عاشقان بی اختیارند

ولی معشوق اینجا جان سپارند

امانت را سوم جا می گذارند

سوم را نیک دانسته سپارند