به سنگ و تیشه باز افتاد کارش

به تکمیل مثال روی یارش

ببخشا و از چاه حرمان بر آرش

به بازار محشر، مکن شرمسارش

رحمی بنما به دل زارش

بگشا به کرم، گره از کارش

رحمی بنما به دل زارش

بگشا زکرم گره از کارش

چنان پر میوه جیب شاخسارش

که گل ناکرده نو گردد بهارش

شبخون آرند بر حصارش

چون سایه کنند خاکسارش

نهد مرهم به زخم شانه جعد زلف غمخوارش

برد زنگ از دل آیینه آب و رنگ رخسارش

از آن مژگان او دست دعا بر آسمان دارد

که دائم از خدا خواهد شفای چشم بیمارش

اگر بلبل هزاران نغمه های دلگشا آرد

[...]

نبود عجب که باشد سرگشته صدهزارش

آنشاخ گل که گردد برگرد سر بهارش

غلطد بر آن بناگوش از موج زلف دیگر

در آب عارض افتد چون عکس گوشوارش

بر قامت شهیدان خیاط عشق دوزد

[...]

دگر یک دل که دل شد بیقرارش

ز خوبی شهر دارد در کنارش

عجب باغی نهال گل حصارش

طراوت باغبان ابر آبیارش

صدای دلپذیر آبشارش

نوا آموز کبک کوهسارش

چمنی را که بود خرمی از رخسارش

چون گل چشم ز دل آب خورد هر خارش

رشک شرط ره عشق است، به وقت شبگیر

گر بود پای تو در خواب، مکن بیدارش!

چمن دوستی آن گونه نزاکت خیز است

[...]

بر خواجه ببین و قامت و رفتارش

وان صعوه که شد بینی او منقارش

بالاپوش است در حقیقت او را

چون بال مگس، علاقه ی دستارش

زمین طفلی به دامن دایه وارش

فلک نیلوفری از چشمه سارش

قوی مایه ز عشرت روزگارش

بود نوروز یک تحویلدارش

بود کهسار، برج بی شمارش

خروس عرش، کبک کوهسارش

عروس اصفهان بسته نگارش

شده شهر حلب آیینه دارش

سخن دارد به آب زندگی لعل گهر بارش

زبان بازی به کاکل می کند مژگان خونخوارش

عرق را روی آتشناک او در پرده می سوزد

ز استغنا نمی جوشد به شبنم خون گلزارش

اگر چون بوسه حرف تلخ او شیرین بود، شاید

[...]

همان یوسف که مصر آمد به تنگ از بس خریدارش

به پشت کار حسن او نیرزد روی بازارش

ز بس آب صباحت صیقلی کرده است رویش را

نگه صد جای لغزد تا گلی چیند ز رخسارش

چه خرم گلستانی، خوش بلند اقبال رویش را

[...]

عرق رامی کند بی دست و پا لغزنده رخسارش

دهد از دور شبنم آب، چشم خود ز گلزارش

ز دست رعشه داران ساغر سرشار می ریزد

تراوش می کند خون خوردن از مژگان خونخوارش

به هر گلشن که آن شمشاد قامت درخرام آید

[...]