جهانی خلق بین در هم فتاده

همه از بهرِ زیر خاک زاده

یکی صوفی بخدمت ایستاده

نظر بر روی آن برنا گشاده

برای او کنم حجّی پیاده

دگر بر گورِ او باشم فتاده

مگر آن شاه بهرِ شاه زاده

عروسی خواست داد حُسن داده

مگر از شادئی آن شاه زاده

نشسته بود با جمعی بباده

چنان پنداشت از مستیِ باده

که اینست آن عروس شاه زاده

پدر چون دید اسپ شاه زاده

نهاد آنجا رخ آنگه شد پیاده

همه ازگوش و بینی خون گشاده

میان رنج و خواری جان بداده

مثالش با شما مشت پیاده

مثال گربه و موش است و باده

درآمد گیسوی مشگین گشاده

به سر تاج لعمرک بر نهاده

بهشت آراسته در بر گشاده

تتق آویخته مسند نهاده

همه کروبیان پر برگشاده

به پر خاک رهش بر سر نهاده

عجم را تا قیامت درگشاده

هزار و شصت وشش منبر نهاده

هزاران جام در زهر اوفتاده

در آشامیده و ابرو گشاده

ز راه کاروان یکسو فتاده

ز حیرت سر به زانو بر نهاده

چه دانی ای به زیر کوه زاده

که تو زیر چه باری اوفتاده

توکل کرده‌ای کار اوفتاده

به‌جای آورد چل حج پیاده

الا ای سر به غفلت در نهاده

به دنیا دین خود بر باد داده

ترا دل در دو خر بینم نهاده

نترسی کز دو خر مانی پیاده

خموشانند سر در ره نهاده

زفان ببریده و در ره فتاده