چو گنجی بود در بندی نهاده

به هر کس بسته بر رامین گشاده

یکایک را ز ناشایست زاده

بلایه دایگانی شیر داده

سراسر زیور از تن برگشاده

همه پیرایه‌ها یک سو نهاده

بزرگان خراسان ایستاده

سراسر روی زی آتش نهاده

خوشا ویسا به خنده لب گشاده

لب آنگه بر لب رامین نهاده

بلورین جام را بر کف نهاده

چه روی ویس در وی لعل باده

در صد گنج بر ویسه گشاده

در آنجا ساز صد ساله نهاده

دگر نیمه کمرها ناگشاده

کلاه راه از سر نانهاده

به پیش ویس بانو اوفتاده

هنوز از وی گرهها ناگشاده

سر رشته به مهر و ناگشاده

ولیکن گوهر از عقد اوفتاده

قبایش دید جایی اوفتاده

چو جایی کفش زرینش نهاده

گلی با بوی مشک و رنگ باده

فرتته کِشته رضوان آب داده

من اندر برف و باران ایستاده

تو چشم مردمی بر هم نهاده

به کام خویش در دام اوفتاده

دو گیتی را به یک دلبر بداده

شد پیر جهان و شد جوان باده

وز نقش و نگار باغ شد ساده

ناراست بجای لاله بنشسته

سیب است بجای سوسن استاده

آلوده رخان او بخون رز

[...]

وان نار بکردار یکی حقهٔ ساده

بیجاده همه رنگ بدان حقه بداده

لختی گهر سرخ در آن حقه نهاده

توتو سلب زرد بر آن روی فتاده

دخترکان سیاه زنگی‌زاده

پیش وضیع و شریف روی گشاده

مادرشان هیچگون به دایه نداده

وز در گهواره‌شان به در ننهاده

بزد اندر خم جام و قدح ساده

برکشید از خم آن جام چو بیجاده

باده‌ای دید بدان جام در افتاده

که بن جام همی‌سفت چو سنباده

گفت نتوان خوردن یک قطره ازین باده

جز به یاد ملک مهتر آزاده

ای آفتاب یغما ای خَلُّخی نژاده

هم ترک ماه رویی هم حور ماه زاده

هستی به مهر و خدمت استاده و نشسته

هم در دلم نشسته هم پیشم ایستاده

گه راز من‌گشایی زان زلفکان بسته

[...]