در این تن می چه دانی اوفتاده

که تا خود چیست اندر وی نهاده

یکی گنجست در تو درگشاده

هزاران جوهر اندر وی نهاده

صفات و ذات را در هم فتاده

وجود خویش را پیدا نهاده

یکی تخمست چندین بر بداده

همه اندر بر رهبر نهاده

بزیر پای همّت در نهاده

در معنی ز دید کل گشاده

تو نوری و در این دریا فتاده

بهر دل شعلهٔ بر دل گشاده

تو نوری این زمان زاندم نزاده

درون جسم این در را گشاده

سوم آبست ز اصل نور زاده

چنین حیران چنان در ره فتاده

منم امروز جان دل گشاده

دل و جان بر سوی کُشتن نهاده

درون ظلمت جسمی فتاده

تو نور قدسی و شعله گشاده

منم آب و تو خورشیدی فتاده

حقیقت نور خود بر من گشاده

منم سر برکف دستم نهاده

زهر موئی زبانی برگشاده

گفت ای معلون چرا استادهٔ

گفت خشتم زیر سر بنهادهٔ

حق تعالی صد ستون بنهادهٔ

بی زحیری نان می میدادهٔ

گر درین ره بنده گر آزادهٔ

تو نبینی آنچه نفرستادهٔ

تو مگر شکاک راه افتادهٔ

لاجرم گندم دو خم بنهادهٔ

بکرمنا ترا تشریف داده

در معنی بر وی تو گشاده

که رنگم و، باده، لعل چون بیجاده

میلم همه زان بود به سوی باده

خواهم که بود قدح چو جانش زمی است

لب بر لب من نهاده و جان داده

من به چنگال قهر افتاده

یار در گرد شهر سر داده

علت کونش سالها داده

استخوانهاش در هم افتاده