در این دریای بی پایان فتاده

سراندر قعر این عمان نهاده

نمیدانند در خود اوفتاده

سراندر راه بی خویشی نهاده

ملایک دید گردش ایستاده

همه دیده سوی آدم نهاده

یکی پیریست داد جمله داده

درونِ جان خود را برگشاده

در این دنیای غدّاری فتاده

بدست خود تو سر بر باد داده

چو آدم آنچنان بد ایستاده

تن اندر حکم ایزد باز داده

رموز عشق بر من شد گشاده

ز بهر من همه معنی نهاده

قفس داده قفس را روح داده

مقام سنّت اندر دل نهاده

چو تو اندر ید اللّهی فتاده

سراسر هست اینجا برگشاده

توئی کعبه یقین اینجا ستاده

خودی ره سوی خود بیشک نهاده

تو نزد بحر جان خویش داده

در این دریا تو گامی نانهاده

میان ظلمت و نوری فتاده

بدریای عدم سر در نهاده

چو گنج خویش دید او خود نهاده

بدش هم خویش کرد آنگه گشاده

همه ذرّات در وی رخ نهاده

که ازجمه یقین مشکل گشاده

چو یوسف در بُن چاهی فتاده

نظر در مرکز شاهی گشاده

از اوّل بود اندر چه فتاده

کنون بر تخت شد ای مرد ساده

چو من مستی که دید اینجا فتاده

همه حیران نظر بر جان نهاده

منم خورشید در آتش فتاده

درون آتش سرکش نهاده

وصالت دست آسان بود داده

ولکین ماند از مرکب پیاده

چو تن با تست و تو در تن فتاده

حقیقت تو از او او از تو زاده