حقیقت با شریعت پیشوادان

ز عین هر دو دیدار خدادان

سماع جسم و جان عین فنا دان

فنا را جملگی رازِ بقا دان

تو آدم ذات بیچون و چرا دان

حقیقت برتر از ارض و سما دان

اَزَل را با ابد پیوند ما دان

حقیقت ذات ما را کل بقا دان

صد غمّاز مجد عبّادان

قریة من وراع عبّادان

کژ و خون ریز در دهانش زبان

راست مانند نیش فصّادان

سیه و سخت در زر آویزان

[...]

ملک ویران و گنج آبادان

نبود جر طریقِ بیدادان

هرکه او از مزه بود شادان

بی خرابی است دایم آبادان

پدرش جمع کرد استادان

تا شود در علوم آبادان

که و مه در خیال بامدادان:

که ما گردیم یا بد خواه شادان؟

رفتند ز خانه بامدادان

پیش پدر عروس شادان

چون نکردی خرابی آبادان

بر خرابی چه میشوی شادان؟

آتشم درفتاد از آن نادان

گفتم: ای دل، تو نیک‌تر وادان

چو شد عاشق تهی از خود فنا دان

چو پر گردد ز معشوقش بقا دان

همچو گویی به کف نوزادان

یک به یک از زد و بردش شادان

حسد ورزان یوسف بامدادان

به فکر دینه خرم طبع و شادان

زلیخا جست وقت بامدادان

به یوسف راه خرم طبع و شادان

به دیگر روز یوسف بامدادان

که شد دلها ز فیض صبح شادان

چو روبه گر شوی از نرم شادان

کشندت پوست از سر سگ نهادان

پر خون دل و دیده بامدادان

گردد به وصال دوست شادان

بستم چو گشاده طبع و شادان

احرام در تو بامدادان