نحن اقرب خویشتن بشناختی

هم کمال خود زعشقت باختی

بار دیگر ملتی برساختی برساختی

سوی جان عاشقان پرداختی پرداختی

بار دیگر در جهان آتش زدی آتش زدی

تا به هفتم آسمان برتاختی برتاختی

پرده هفت آسمان بشکافتی بشکافتی

[...]

گر نبودی کور زو بگداختی

گرمی خورشید را بشناختی

اسپ همت سوی اختر تاختی

آدم مسجود را نشناختی

این من و ما بهر آن بر ساختی

تا تو با خود نرد خدمت باختی

مسندت من بودم از من تاختی

بر سر منبر تو مسند ساختی

زاغ اگر زشتی خود بشناختی

همچو برف از درد و غم بگداختی

خویشتن را عاشق حق ساختی

عشق با دیو سیاهی باختی

ور نمودی عیب و کژ کم باختی

یک طبیبی داروی او ساختی

تو بدان غره مشو کش ساختی

در دل خلقان هراس انداختی

در مقامی مسکنی کم ساختی

کم دو روز اندر دهی انداختی

در دل من آن دعا انداختی

صد امید اندر دلم افراختی

از لئیمی حق آن نشناختی

مایهٔ ایذا و طغیان ساختی

گرنه زان گونه طلسمی ساختی

هر شکم‌خواری بدانجا تاختی

تو یکی قصر و سرایی ساختی

اندرو صد نقش خوش افراختی

آن گرفتی آنِ ما انداختی

حقِ خدمت‌های ما نشناختی

مصطفی را هجر چون بفراختی

خویش را از کوه می‌انداختی

نه چو تو ای خام که اکنون تاختی

طفلی و خود را تو شیخی ساختی

هم‌چنین هر روز تیر انداختی

لیک جای گنج را نشناختی

آنک چشمش شب بهرکه انداختی

روز دیدی بی شکش بشناختی