ز انفاس او آتشی بردمید

و زان‌ شعله شد چون تو نوری پدید

دگر ره بپوشد رخ ازبیم‌، شید

شود چهرهٔ آسمان ناپدید

نگه کرد و آن تخم خربوزه دید

ز رنگ خوش آن دلش بردمید

یکی کودک از لانه جغدی کشید

به صحن دبستانش می‌پرورید

ز هریک به هریک نوایی رسید

که‌تان هریکی دل به جایی کشید

هرآن دل که دیوان در آن خفته دید

فرشته از آنجای دم درکشید

بهار از حقیقت یکی ذرّه دید

بدو باز پیوست و از خود برید

نه نای و نه انگشت نایی پدید

نه‌ لب کاندر آن نای دم دردمید

چو تابید از برج خرچنگ شید

بخندید بر بارور تود، بید

پس همان بهتر که لب بربندم از گفت و شنید

مُستَمِع چون نیست باری‌، خامُشی باید گُزید

کز سپاه رومیان نادر شکستی سخت دید

هان‌، وفا و یاری از ایرانیان دارد امید

فقه را بس شافعی و بوحنیفه شد پدید

وز ادب بس جاحظ و بس انوری گردن کشید

اختر سعد دموکراسی ز مغرب بردمید

پرتو آن اختر از مغرب سوی مشرق رسید

داد دست و نشست و خامه کشید

جا ونام و نشان من پرسید

قرن‌ها باز خلق رنج کشید

تا که آن قطره‌ها به جرعه رسید

آن یکی پی فکند و جرز کشید

وان دگر طاق بست و گچ مالید

کار این مردم از سیاه و سفید

نرود پیش جز به بیم و امید

صاد صلواهٔ را بلند کشید

با سلامی به ریششان خندید

زن‌چو این سرزنش ز من بشنید

بی محابا به روی من بدوید

چون زن آمد به‌ هوش و آه کشید

خویش را در کنار فاسق دید