یا من هو اقرب بی من حبل وریدی

فی حبک فارقت قریبی و بعیدی

کندم دل از اغیار و بدادم به تو ای یار

زان روی که قفل دل ما را تو کلیدی

من سافر لاید له زاد بلاغ

[...]

به هر قفلی که انگشتش رسیدی

شدی آن قفل را پیدا کلیدی

سرتاسر آفاق، حزین گردیدی

وز دیدهٔ دید، دیدنی ها دیدی

اکنون خود را به کوی آزادان کش

تا چند اسیر بیمی و امّیدی

فیض سحری به من دمیدی

صبحم ز شب سیه بریدی

بسا محفل بسا مجلس که دیدی

بسا کز جام عشرت می کشیدی

گفتی: ز رخم چرا نظر پوشیدی؟!

هنگام سخن زبان بخود دزدیدی!

پندار که کردم نگهی، رنجیدی!

انگار که گفتم سخنی، نشنیدی!

دارد شب نومیدی ما صبح امیدی

باد سحری میدهد از غیب نویدی

غازی ز پی دشمن و ما را برخ دوست

هر لحظه نگاهی و در آن اجر شهیدی

از لطف بنالیم و ز بیداد ننالیم

[...]

به جز نیکی و احسان ها چه دیدی

که چون دیوانگان از او رمیدی؟

اگر فرهادش اندر خواب دیدی

قلم بر دفتر شیرین کشیدی

گرش یک قطره در ساغر چکیدی

سرود عیش بر گردون کشیدی

تو به علم ازل مرا دیدی

دیدی آنگه به عیب بخریدی

تو به علم آن و من به عیب همان

رد مکن آنچه خود پسندیدی

تو به علم ازل مرا دیدی

دیدی آنگه به عیب بخریدی

سائلی در نماز اگر دیدی

خاتمش در رکوع بخشیدی

در سینهٔ هر که جا گزیدی

در کوی ملامتش کشیدی

هر مرغ به قاف گر رسیدی

سیمرغ شدی و بر پریدی

هر مرغ به قاف گر رسیدی

سیمرغ شدی و بر پریدی

رسید جان به لبم ز انتظار و تیغ کشیدی

فدای دست تو زودم بکش که دیر رسیدی

زدی چو زخم و فکندی نکشته مگذرم از سر

که دیده بر سر راهت گشوده ام به امیدی

نه درد دل به توگفتم نه رازی از تو شنفتم

[...]

چو ناکام ای سپهسالار ایران

به عقبی رخت از دنیا کشیدی

اموردیگران فرصت ندادت

به فکر کار خویش اکنون فتیدی

ز نار و جنت آنچت گفته بودند

[...]

او را به زمانه نیست قیدی

منت نکشد زعمر و زیدی

چه بد کردم که مهر از من بریدی

نمی دانم بدی از من چه دیدی؟

پشیمان می شوی روزی دو صد بار

که در دنبال فایز می دویدی