در تماشای قد دل‌جویش

گوشهٔ چشم مردمان سویش

چون مرا نیست رنگی از رویش

لاجرم شادمانم از بویش

بکویش می روم بهر تماشای مه رویش

تماشاییست از رسواییم امروز در کویش

ندارم تاب تیر غمزهای آن کمان ابرو

مگر سویم بتندی ننگرد تا بنگرم سویش

چه حاجت با رقیبان دگر در منع من او را

[...]

مهی که زینت حسنست گرمی خویش

طپانچه بر رخ خورشید می‌زند رویش

چرنده را ز چرا باز می‌تواند داشت

نگاه دلکش ناوک گشای آهویش

هزار خنجر زهر آب داده نرگس او

[...]

پری وشی دل دیوانه می‌کشد سویش

که نیست حد بشر سیر دیدن رویش

به نوگلی نگرانم که می‌دمد چو گیاه

کرشمه از در و دیوار گلشن کویش

هنوز تیغ نیالوده تیز دستی بین

[...]

مباش ای مدعی خوش دل که از من رنجه شد خویش

که شمشیر و کفن در گردن اینک می‌روم سویش

هلال‌آسا اگر ساید سرم بر آسمان شاید

که باز از سر گرفتم سجدهٔ محراب ابرویش

ز بس کز انفعالم مانده سر در پیش چون نرگس

[...]

مرا بگذار و خود بگذر به سویش

بنه از عجز رو بر خاک کویش

که در بزم جهان از شاه درویش

بجز نی نیست کس را باد در خویش

شکر لب گشت عطر افشان ز مویش

ز چشم تر گلاب افشان به رویش

که خسرو را در اندازد به تشویش

تهی سازد دل پر اندوه خویش

به دست آورده با سد گونه تشویش

لب نانی به زور بازوی خویش

به مسکینی کسی کاید به کویش

چو مسکینان نظر دارد به رویش

همه عجز است و مسکینی‌ست خویش

نشاید از تکبر دید سویش

دل آشوبی ز همکاران مویش

جهانسوزی ز همدستان خویش

راستی جوی که در پهلویش

دل و جان زنده شود از بویش

گلی اول برآرد طرف جویش

فزون باشد زصد گلزار بویش

شمال آمد باستقبال بویش

ولی در راه ماند از بیم خویش

ز مرواریدهای طره خویش

همه تفریح بهر قلب درویش

بحمدالله که در قتلم تعلل کرد گیسویش

به خون من نشد آلوده دیوار و در کویش

شب خود را به زلفش می کنم نسبت وزین غافل

که روزی همچو رویش دارد از پی زلف هندویش

به قصد کشتنم ترکان مژگانش صف اندر صف

[...]

بگرداگرد رخسار نکویش

ز مروارید تابان عقد رویش