گر نجات ما فراغ از جستجوست

گور خوشتر از بهشت رنگ و بوست

گفت «آن شعری که آتش اندروست

اصل او از گرمی الله هوست

فطرت شاعر سراپا جستجوست

خالق و پروردگار آرزوست

چون جهان ما طلسم رنگ و بوست

صاحب شهر و دیار و کاخ و کوست

چیست دل یک عالم بی رنگ و بوست

عالم بی رنگ و بو بی چار سوست

یا سروری کاید از دیدار دوست

نیم گامی از هوای کوی اوست

منعمان او بخیل و عیش دوست

غافل از مغزاند و اندر بند پوست

هر که او را از محبت رنگ و بوست

در نگاهم هاشم و محمود اوست»

بشنود مردی که صاحب جستجوست

نغمه ئی را کو هنوز اندر گلوست

او جهان رنگ و بو را آبروست

دوش ازو ، امروز ازو، فردا ازوست

مرد میدان زنده از الله هوست

زیر پای او جهان چار سوست

تو پنداری که چادر ز آهن و روست؟

اگر زن شیوه زن شد مانع اوست؟

کتاب ار هست کمتر خور غمِ دوست

که از هر دوستی غمخوارتر اوست

معبد او ساخته از سنگ وروست

تربیتِ مردِ سلحشور از اوست

گفت که هر لشکریِ شاه دوست

آورد این جام به کف آنِ اوست

نه پلیسی که کلّه‌اش چو کدوست

آن پلیسی که مثلِ برگِ هلوست

نمی دانم چه بادی در سر اوست

که با جفتش نگنجد در یکی پوست

هرکه را روی خوش و خوی نکوست

مرده و زنده من عاشق اوست

رنگ خون رنگ میمون مینوست

دشت بی لاله دیدن نه نیکوست

ما و عشق رخ دوست

قبلۀ ما، ابروی اوست