گرفته یک گُرُه گرز گران را

گشاده دست و بر بسته میان را

نمودی دستبردی عقل و جان را

بسرپایی درآورده جهان را

اگر بگذاشتی هر یک عنانرا

بیک تک در نوردیدی جهان را

مکن بد نام خاتون جهان را

ترا به گر نگهداری زبان را

بخون خویشتن بندم میان را

ز ننگ خود بپردازم جهان را

بجان بندد جهان پیشت میان را

اگر جانی دهی خلق جهان را

گهی املا کنی اسرار جان را

گهی انها کنی راز نهان را

بگفت این و بسر برد این جهان را

بصد زاری بجانان داد جان را

بخواند آنگه جهانگیر جهان را

بتخت خویش بنشاند آن جوانرا

بیا برگو تو حال عاشقان را

که در راه خدا کردند جان را

دگر پرسی حدیث عاشقان را

طریق عاشقان جان فشان را

تو گرخواهی که دانی عاشقان را

طریق رفتن آن سالکان را

ستونست آن حقیقت آسمان را

بود او رهنما خلق جهان را

فرستادند از آن پیغمبران را

که راه حق نمایند غافلان را

ز عشق مرتضی در باز جان را

وداعی کن همه ملک جهان را

چو عفوش دست گیرد مجرمان را

بپای مزد می‌بخشد جنان را

مزین کن باقرارش زبان را

مسجل کن بدان اقرار جان را

بیامرزد بآخر دوستان را

دهدشان مر بهشت جاودان را

بفضل خود ببخشی ناتوان را

ز بس بنمای از خود جان جان را

ز بعد خالق کون و مکان را

ثنا بر خاتم پیغمبران را