غلام از وی بغایت خشمگین شد

ز مهر او چنان بوده چنین شد

نگونساری خویشش چون یقین شد

بکُنجی رفت و از مردانِ دین شد

چو چشم جان او اسرار بین شد

شکش برخاست مشکلها یقین شد

حکیم هند سوی شهر چین شد

به قصر شاه ترکستان زمین شد

چو دریا قطره را عین الیقین شد

نبودش تاب تا زیر زمین شد

فلک از شرم او پرده نشین شد

گهی بر رفت گاهی بر زمین شد

بگفت این و بپیش شاه چین شد

زخون چشم خونین آستین شد

تو گفتی از جهان نام زمین شد

زمین را پشت، کوه آتشین شد

هر آنکس در حقیقت راه بین شد

بمعنی واقف اسرار دین شد

مرا بردار شرع تو یقین شد

دل وجانم ز ذاتم پیش بین شد

ز دیدش هر که در اینجا یقین شد

چو منصور اندر اینجا پیش بین شد

هر آنکو دید دیداری یقین شد

نمود اولین و آخرین شد

چو او در دید ما اسرار بین شد

همواز صحبتم صاحب یقین شد

شه من در خراسان چون دفین شد

همه ملک خراسان را نگین شد

هر آنکس کو بحیدر راه بین شد

بجوهر ذات و مظهر همنشین شد

هر آنکس را که حیدر میر دین شد

خوارج بیشکی با او بکین شد

خطاب حق سوی جبریل امین شد

مر او را در زمین عین الیقین شد

کمالت در خود ای جانم یقین شد

که دید اوّلین و آخرین شد

گمان رفتست و گفتارت یقین شد

نمودت اوّلین و آخرین شد

احد دید و گمانش با یقین شد

حقیقت کفر او اسرار بین شد