کتابی کان بود در علم تنجیم

همه برخواند و شد استاد اقلیم

سکندر گفت نیمی از اقالیم

نهادم راست باقی ماند یک نیم

چرا باید طلب کردن زر و سیم

چو آخر جانت باید کرد تسلیم

چنین گفت او که گشتم هفت اقلیم

ندیدم در جهان جز یک کس و نیم

زبان بگشاد وگفتا ای براهیم

بترس از دوستی کز تیغ تعظیم

که دارد زهره در وادی تسلیم

که بادی بگذراند بر لب از بیم

چو شاخی را همی بری زدونیم

دل شاخ دگر می‌لرزد از بیم

ترا چون جان ببایدکرد تسلیم

چه مقصود از جهانی پر زر و سیم

شوی از یک جو زر دل بدونیم

که تا گویند او مردیست با سیم

رخ او را و مه را اهل اقلیم

همی گفتند چون سیبی بدونیم

دهانی چون دهان همزه یک نیم

چو اقلیمی شکر در چشم یک میم

از آن گل می‌نمودش جیم با میم

که یعنی ملک جم دارم در اقلیم

هوی میخواند هرمز را بتعلیم

که بگذارد الف بر حلقهٔ‌میم

اگر تو همچو سیمی دیدی این میم

ندارد هیچ کاری سنگ در سیم

شکر آورده زیر حلقهٔ میم

شخوده برگ گل از فندق سیم

نظیر هر دو تن در هفت اقلیم

نبیند هیچکس سیبی به دو نیم

بسان قبّهٔ زرّین بدو نیم

گرفته در دهن ماسورهٔ سیم

نه‌چندان داد شاه او را زر و سیم

که داده بود کس در هفت اقلیم

کنارش را خراج هفت اقلیم

میانش خشتی از زر خشتی از سیم

چوبرگ بید، لرزان گشت از بیم

رخش شد زعفرانی، دل بدونیم