شوید از من بحق چون از کمان تیر

بحق گویید می‌گوید فلان پیر

نه سید گفت بعضی را به تدبیر

سوی جنت کشند آنگه به زنجیر

سلیمان‌ِ سخن در منطق‌الطیر

که این کس بوسعید‌ست ابن ابوالخیر

فقیر آن است اندر عالم پیر

که چون آن طفل نستاند به جز شیر

مکش چندین کمان بر تیر تدبیر

که از تو بر تو می‌آید همان تیر

جوانی را و آن بالای چون تیر

درین ره باختی و آمدی پیر

کنون زشتست حرص از مردم پیر

گنه خود چون بود با موی چوی شیر

ز سودای جوانی گفت ای پیر

بچندست آن کمان پیش آی زرگیر

درین نه کاسهٔ جان سوز دل گیر

گرت روزی عروسی کرد تقدیر

بگیر آن حلقه را در وقت شبگیر

دل شوریده را درکش بزنجیر

مکن کس را ز عام و روستا چیر

که خلقی را به ظلم از جان کند سیر

حریصی را مکن بر خویشتن چیر

که جان پاک تو گردد ز تن سیر

نه شمشیر آن تواند کرد و نه تیر

که در وقت سحر آه دل پیر

چو من شاهی که زیراین کهن دیر

بشاهی میزنم بانگ و لاغیر

دل همچون کباب و موی چون شیر

کباب آورد و شربت دایهٔ پیر

بجست از من دل دیوانه چون تیر

نگه چون دارم از زلفش به زنجیر

از آن پاسخ چنان شد دایهٔ پیر

که گفتی خورد بردل زان جوان تیر

خدایا می‌ندانم هیچ تدبیر

شدم دیوانه زان موی چو زنجیر

بسی بر بام میشد شام و شبگیر

به تهمت اوفتاد آن دایهٔ پیر

چو بسیاری بگفت آن دایهٔ پیر

برآمد آن جوان را روی چون قیر