تا چشم باز کردم نور رخ تو دیدم

تا گوش برگشادم آواز تو شنیدم

چندان که فکر کردم چندان که ذکر گفتم

چندان که ره سپردم بیرون ز تو ندیدم

تا کی به فرق پویم جمله تویی چگویم

[...]

گاهی به کمال برتر از خورشیدم

گه در نقصان چو ذرّهای جاویدم

هرگه که به استغناء او مینگرم

بیم است که منقطع شود امیدم

میان سنگ در گوهر شنیدم

ولی سنگی بگوهر در ندیدم

چو من چل روز هجر تو کشیدم

پس از چل روز امروزت بدیدم

کنون چون پایگاهِ خود بدیدم

امید از کارِ خود کلّی بریدم

چو در مردم وفائی می‌ندیدم

به جان و دل وفای حق گزیدم

ندارم گاو گاوی می‌خریدم

که از پس بانگ گاوی می‌شنیدم

بآخر چون بر سنگی رسیدم

بخاک ابلیس را افتاده دیدم

من از بغداد گفت اینجا رسیدم

بر این کُشته خفتم و آرمیدم

چنین گفت او که آوازی شنیدم

که در دعوی ترا کذّاب دیدم

برای بندهٔ گندم خریدم

ز خُلق و حلم حمّالی گُزیدم

ولی چون گندِ رعنایان شنیدم

شدم بی طاقت و سر درکشیدم

چنین گفت او که سر را درکشیدم

ز بس باد بروت اینجا که دیدم

بدو گفتم که لیلی را بدیدم

بدادم عقل و رسوائی خریدم

که در صد شهر وده افزون رسیدم

بهر مسجد گدائی تودیدم

چنین گفت او که چون آنجا رسیدم

که در خاکش فکندم می‌کشیدم

به پیش حجرهٔ حیدر رسیدم

ز گریه روی مردم می‌ندیدم

چو لختی گرد ایشان در دویدم

یکی را نیم مرده زنده دیدم

خوشی می‌گفت اگر عمری دویدم

هم آخر هر دو را با هم بدیدم

ز لفظ بوسعید مهنه دیدم

که او گفتست: من آنجا رسیدم