می‌زند او خود ز شوق دوست جوش

گاه در موج است و گاهی در خروش

گفت برخیز و بیا و خمر نوش

چون بنوشی خمر ، آیی در خروش

بحر قهاریت را بنشان ز جوش

می‌ندانستم، خطا کردم، بپوش

چون رسید اینجا سخن، کم گشت جوش

جملهٔ مرغان شدند اینجا خموش

لشگرش گفتند ای ابله خموش

این دو جو ارزد، زهی ارزان‌فروش

جبرئیل آمد از آن حالت بجوش

سوی حضرت بازآمد در خروش

گفت من به یا تو، هان ای ژنده پوش

پیر گفت ای بی‌خبر، تن زن خموش

تیرگی دیده و کری گوش

پیری و نقصان عقل و ضعف هوش

چون بسی آواز طاس آید به گوش

می‌ندانم تا بماند عقل و هوش

آزر و محمود را دارید گوش

زانک هست آن بت تراش این بت فروش

این نوشته بود کای مرد خموش

خیز اگر بازارگانی سیم گوش

سر مزن، سر می‌زن ای مرد خموش

ترک کن این کار و هین در کار کوش

بحر جانم می‌زند صد گونه جوش

چون توانم بود یک ساعت خموش

وگر کم از زنانی سر فرو پوش

کم از حیزی نهٔ این قصّه بنیوش

چنین گفت آنگهی یوسف که خاموش

که خون من ازین غم می‌زند جوش

کجا تاب آورد این جان پر جوش

که با این سلطنت گردد هم آغوش

وگر کرده بود بر دل فراموش

وگر از غیرت آید خونش در جوش

بیک دُردی که در آخر کند نوش

کجا آن صافها گردد فراموش

رضا ده صبر کن بنشین و مخروش

چه سودا می‌پزی مستیز و کم جوش

بدو گفتا نداری ذرّهٔ هوش

که شد دو حرفِ پیشینت فراموش