پدر گفتش که چون زر سایه افکند

ترا از گوهر و از پایه افکند

نیاید دُنیی و دین راست هر دو

ز حق می‌دان که نتوان خواست هر دو

جزو گردد، کل شود، نه کل، نه جزو

صورتی باشد صفت نه جان، نه عضو

تو آن نوری که لم تمسسه نارُ

درون جان و دل دردی و دارو

گهی در دست بد سنگش سخن گو

گهی زنهار از وی خواست آهو

سه پهلوست آرزوهای من و تو

تو می‌خواهی که گردد چار پهلو

بسی بُز کوهی و نخچیر و آهو

به گردش صف زده بودند هر سو

بصد دل بود شه دیوانهٔ او

حریف مهستی بد لیک مهرو

ز عشق ثُقبهٔ لعلش ز لولو

هزاران ثُقبه در دل مانده هر سو

گناهش چیست گفت ای خواجه بر گو

چنین گفتا که این زنگیِ بدخو

متاع جملهٔ دنیا بیک جَو

نیرزد بالله اندر چشمِ رهرَو

به بلبل گفت هین میساز و میرو

ز هر چیزی که داری کهنه و نو

مثالی خوش بگویم با تو بشنو

اگر تو بشنوی بر من به یک جو

مرا استاد پندی داد نیکو

کز آن پند آمدم فرخنده مه رو

اگر هستی بیا در نیستی رو

غم نادیدنت برما بیک جو

بیا ای مرغ رنگین‌ جامه بی‌بو

سر تُرکانه داری پای هندو

همی گردند پیاپی گردش او

دو چاکر در رهش رومی و هندو

نخست اندیشه کن آنگه سخن گو

بسی پرسیدن و گفتن مکن خو

مرا از درد تو فرمود بانو

که آن دُر را فرود آرم به دارو

کنیزی را بر خود خواند بانو

که درمانی بساز و گیر دارو

ز بند و تاب و پیچ و حلقه هر سو

هزاران حرف مشکین داشت بررو