در همه شهر خبر شد که تو معشوق منی

این همه دوری و پرهیز و تکبر چه کنی

حد و اندازهٔ هرچیز پدیدار بود

مبر از حد صنما سرکشی و کبر و منی

از پی آنکه قضا عاشق تو کرد مرا

[...]

گر برخیزد ز پیش چشم تو منی

بینی تو که بر محض فنا مفتتنی

حق مستغنیست لیک چون درنگری

چون نیست جز او، از که بود مستغنی

چشم من دلخسته به هر انجمنی

چون خویشتنی ندید بیخویشتنی

چون همنفسی نیافتم در همه عمر

در غصّه بسوختم دریغا چو منی!

ای صبح! چو دیدی بر من سیم تنی

بر عشرت ما خنده زدی بی دهنی

گر من بخرید می دمت از کاذب

بفروختیی همه جهان بر چو منی

گفت این قومند چون تردامنی

در ره دنیا نه مرد و نه زنی

رفت آخر تا به کنج گلخنی

بود اندر کنج گلخن روزنی

با تو در گلخن نشسته گلخنی

به که بی‌تو پادشاهی گلشنی

بود مردی شیردل خصم افکنی

گشت عاشق پنج سال او بر زنی

چنین گفتست عبّاسه که دنیی

چو مُرداریست در گلخن بمعنی

نداند جز علی علم لدنی

که او برتر بود از هرچه بینی

دوای جملهٔ انسی و جنی

همین درد است می‌باید که دانی

ور هزاران سال تو شیخی کنی

ور شوی در ملک عرفان تو غنی

جمله خلقان را بدان چون گلخنی

خورده از حمّامی تن گردنی

هست این عالم مثال گلخنی

اندر او عارف بسان گلشنی

رو ببر تو از چراغم روشنی

تا نباشی تو چو خفّاش دنی

گشته عطّارت جهان روشنی

کرده بر گنج معانی روزنی

گر تو بی من رهروی در گلخنی

بلکه اندر این نسب دور از منی

علم دین بخشد جهان را روشنی

تو ندیدی روشنی در گلخنی

همچو شیطان عاق گشتی ای دنی

اندر این دنیا تو کمتر از زنی

آنکه باشد هر دو کونش ارزنی

خوشه چینی چون کند در خرمنی