بیچاره دلم که نرگس مستش

صد توبه به یک کرشمه بشکستش

از شوق رخش چو مست شد چشمش

از من چه عجب اگر شوم مستش

دست‌آویزی شگرف می‌بینم

[...]

می‌شد سر زلف در زمین کش

چون شرح دهم تو را که آن خوش

از تیزی و تازگی که او بود

گویی همه آب بود و آتش

پر کرده ز چشم نرگسینش

[...]

گفتم: دل من ببردی ای جادو وش!

گفتا: چکنم تو دل ندادی خوش خوش

گفتم: رخت آتش است و خطّت دودست

گفتا که تو دود دیدهای از آتش

شمع آمد و گفت: چند باشم سرکش

بر پای بمانده به که تا سوزم خوش

چون هر نفس از کشتن خویش اندیشم

بیرون شود از پای به فرقم آتش

شمع آمد وگفت: چون درآمد آتش

سر در آتش چگونه باشم سرکش

جانم به لب آورد به زاری آتش

کس نیست که بر لبم زند آبی خوش

حق تعالی گفت با روح الامین

باز پرس از رحمة للعالمین

کای نبی خشنودم ازعثمان خویش

هست او خشنود از رحمن خویش

هاتفش گفتا که‌ای ناخوش منش

خوش نه آید هیچ‌نان بی‌نان خورش

عاقبت شه‌زاده خورشید فش

از سر لطف آن گدا را خواند خوش

من نخواهم نان هر ناخوش منش

بس بود این نانم و آن نان خورش

اگرچه بود در هر علم سرکش

ز جمله علم تنجیم آمدش خوش

کسی با این همه دّجالِ سرکش

چگونه زو برآید یک نفس خوش

مگر در جسته بود از شمع آتش

فتاده در لحاف آن پری وش

بخورد آن قلیه با حوا بهم خوش

وزانجا شد بکاری دل پُر آتش

تو در دنیا بمقراضی نشین خوش

سزای تو دهد مقراض آتش

چو عجن سوخته بشناخت آتش

ز عالم دست با او کرد درکش

جوابش داد حالی سوخته خوش

که تاریک از که‌ام الا ز آتش

اگر جبریل فرماید بود خوش

ز موسی دست آوردن به آتش

بدید القصّه روی آن پری‌وش

وزو دیوار گرمابه پُر آتش

اگر از ابر بارد بر توآتش

تو می‌باید که باشی در میان خوش

نکو گفت آن حکیم مشتری فش

که گر شاهی بوَد روزی بوَد خوش