بسی دجّالِ مهدی روی هستند

که چون دجّال از پندار مستند

پسر گفتش که هر خلقی که هستند

همه دل در هوای خویش بستند

یقین میدان که میرانی که هستند

که صد تن را چو تو گردن شکستند

خلایق جمله ازجام تو مستند

همه مأمور فرمان الستند

توئی باقی و فانی هرچه هستند

بتقدیرت نه بالا بل که پستند

طناب عمر او آن دم گسستند

به آب و آتش عشقش بشستند

هزاران نقش بر یک نحل بستند

ولی جز آن همه درهم شکستند

چنین آمد ز حق کانانکه هستند

چو جان در راه او بازند رستند

پس اینجا تو یقین دان کانکه هستند

بنور صبح صادق حق پرستند

اگرچه اوستادانی که هستند

ره توحید و نعت و پند جستند

بسی همزاد او با هم نشستند

همه از جان دلی در کار بستند

چو نقاشان لطیفش نقش بستند

قلم بر نقش حُسن او شکستند

ترا دوشیزگان بسیار هستند

بگو کز پردهشان بیرون فرستند

بآخر چون شکر بر شهد خستند

بپسته بر گشادن عهد بستند

چو عکس توست هر چیزی که هستند

چو فیض توست هر نقشی که بستند

اِزاری در گل سیراب بستند

چو آتش در میان آب جستند

شهش فرمود تا چون سگ ببستند

دو خادم بر سرو پایش نشستند

بسا طالب که بر خود برنشستند

تمامت راه را بر خود ببستند

همه در غلغل عشق تو هستند

گهی هشیار و گاهی نیم مستند

بعزت نزد احمد خوش نشستند

حقیقت بهر تسلیمی به بستند