بیم است که صد آه برآرم ز جگر من

تا بی تو چرا می‌برم این عمر به سر من

آگاه از آنم که به جز تو دگری نیست

و آگاه نیم از بد و از نیک دگر من

عمری ره تو جستم و چون راه ندیدم

[...]

ای هم‌نفسان تا اجل آمد به سر من

از پای درافتادم و خون شد جگر من

رفتم نه چنان کامدنم روی بود نیز

نه هست امیدم که کس آید به بر من

آخر به سر خاک من آیید زمانی

[...]

تا عشق نشست ناگهی در سر من

برخاست ازین غم دل غم پرور من

هرگز به چه باز آید مرغِ دل من

تا بازآید برین که رفت از بر من

که می‌گردید عمری در سر من

که یک دم این پسر آید بر من

گه این گفتی سرای و منظر من

گه آن گفتی که اسباب و زر من

نباشد هیچ شاهی همسر من

ندارد کوه پای لشکر من

بپرسیدم در آن دم از پدر من

که چونی؟ گفت چونم ای پسر من ؟

چه کرد این دل که خون شد در بر من

که این از چشم آمد بر سر من

در افتاد از فراقت سوز در من

فرو شد زارزویت روز بر من

کسی را نیز نفرستد بر من

که بر من بسته خواهد شد در من

قرارت نیست یک دم در بر من

مگر پر کژدم آمد بستر من

چو حلقه سر نهادی بر در من

بزاری جان بدادی بر سر من

روان کن آن سمنبر را بر من

بترس از دارو گیر لشگر من

مرا تا گل نیاید در بر من

منه دل بر من و بر افسر من

ز آغاز تو هستم باخبر من

یکی بوده است دارم این نظر من

اگر جانان نمیبینم دگر من

ازآنم صاحب درد و خبر من

بسی اسرار دانستم پدر من

کجا یابم ز ذات خود خبر من

که ای جان جهان و جوهر من

توئی در هژده عالم رهبر من

ز رسوائی که آمد بر سر من

توخواهی بود اینجا رهبر من

یکی خواهی شد ای دل در بر من

سزد گر هم تو باشی غمخور من